Χάρης Γαντζούδης

  Έλειψε για λίγο. Ίσα να πάρει μιαν ανάσα, να ξεπλύνει από πάνω του τη μυρωδιά του νοσοκομείου και την κούραση της αναμονής. Σαράντα μέρες και νύχτες, ακινητοποιημένος σε μια καρέκλα, με μόνη συντροφιά την αγωνία.    Όμως δεν πρόλαβε. Ένα τηλεφώνημα. Ένα λυπάμαι αμήχανο, μουδιασμένο. Και ένα οριστικό τέλος.    Ώρες αργότερα, ξανά στο νοσοκομείο. Αυτή τη φορά στο νεκροτομείο, μπροστά στο παγωμένο του σώμα. Χωρίς δάκρυα και περιττές φλυαρίες. Μόνο σιωπή. Ο χρόνος λίγος και πολύτιμος. Βρισκόταν εκεί χάρη στην καλοσύνη ενός νοσοκόμου. Τον συναντούσε συχνά στους διαδρόμους, στο προαύλιο για τσιγάρο, στο κυλικείο. Είχαν ανταλλάξει κάποιες κουβέντες, κάποιες αλήθειες. Του χρωστούσε αυτήν την τελευταία στιγμή μαζί του, μιας και για το νοσοκομείο, τα πρωτόκολλα, τον νόμο και τους συγγενείς, δεν ήταν τίποτα. Περισσότερα από είκοσι χρόνια στο πλάι του — κι όμως, δεν ήταν τίποτα.    Έσκυψε και φίλησε τα παγωμένα χείλη του. Δεν είπε αντίο. Κράτησε τη λέξη στ...