Αμετακίνητη ζωή | ποίημα

Κυριακή.

Άδεια μέρα και κάνω κύκλους στην πλατεία

να υπάρχει ένας σκοπός στον ορίζοντα.

Ξαφνικά μετωπική

με ένα χαμόγελο αμήχανο

και μάτια ελαφρώς ντροπιασμένα.

Φωνή που τρέμει.

Λέξεις που αγωνίζονται να κρατηθούν στην επιφάνεια.

Σιωπηλά προσπέρασα

μα μέσα μου βαθιά επιθυμούσα συνέχεια να δώσω

ξέχασα όμως πως μπλέκονται οι λέξεις

και υφαίνουν μια συζήτηση γνωριμίας.

Όταν το κλειδί κούμπωσε στην κλειδαριά

Όλες οι σκέψεις, οι αμφιβολίες

εξαφανίστηκαν.

Ζεστή με περίμενε η πολυθρόνα μου

η τηλεόραση αναμμένη

οι φωτογραφίες μας από το τελευταίο καλοκαίρι στο νησί

σκόρπιες στο τραπέζι.

Αμετακίνητη ζωή