Είδα την παράσταση «The Humans» στο θέατρο Μουσούρη

 

Σπάνια θα βγω από το σπίτι για να πάω να δω μια παράσταση δίχως να έχω κάνει κάποια έρευνα για το έργο, τον συγγραφέα, τους ηθοποιούς. Το μόνο που αποφεύγω είναι οι κριτικές και αν και το έχω «πληρώσει» κάποιες  φορές, δεν το μετανιώνω. Έτσι και αυτή την φορά, Κυριακή βράδυ, πριν φτάσω έξω από το υπέροχο θέατρο Μουσούρη στην πλατεία Καρύτση,  είχα κάνει την έρευνά μου για την παράσταση The Humans του Stephen Karam.

Για τον Αμερικανό συγγραφέα διάβασα πως γεννήθηκε το 1980, είναι απόφοιτος του Brown University, διδάσκει θεατρική γραφή στο The New School, έχει κερδίσει βραβείο Tony για το The Humans το 2016, βραβείο Obie, το 2012 ήταν υποψήφιος για Pulitzer και πως τα έργα του έχουν στο κέντρο τους τον άνθρωπο, τις σχέσεις που αναπτύσσει, τα όνειρα και την ματαίωσή τους, τον αγώνα του για ζωή. Όλες αυτές οι πληροφορίες με έκαναν να στραφώ στο έργο.

Το The Humans γράφηκε το 2014 και έκανε πρεμιέρα στο Broadway το 2016. Κοινό και κριτικοί το υποδέχτηκαν με ενθουσιασμό πράγμα που οδήγησε τον δημιουργό του το 2021 να το μεταφέρει από το θεατρικό σανίδι στον κινηματογράφο. Εντυπωσιακή όμως δεν ήταν μόνο η πορεία του έργου αλλά και η υπόθεσή του. Ή μάλλον η ικανότητα του συγγραφέα να κάνει σπουδαίο κάτι τόσο οικείο για όλους τους θεατές.

Όλα ξεκινούν όταν ο Έρικ μαζί με την μητέρα του Μόμο, την γυναίκα του Ντίντρι και την μεγάλη του κόρη Έιμι αφήνουν πίσω τους την Πενσυλβάνια και επισκέπτονται την μικρότερη κόρη της οικογένειας Μπλέικ, την Μπρίτζετ η οποία μόλις μετακόμισε στο νέο της διαμέρισμα στην Τσάιναταουν στη Νέα Υόρκη με τον σύντροφό της Ρίτσαρντ, για να γιορτάσουν την ημέρα των Ευχαριστιών. Εκεί, γύρω από το τραπέζι, τρώγοντας και πίνοντας, ανάμεσα σε φιλιά, πειράγματα, αναμνήσεις, θορύβους τα ανεβοκατεβάσματα στη σκάλα, κλάματα, φωνές και αλήθειες που ξέφυγαν στον αέρα, ξετυλίγεται το κουβάρι της οικογένειας Μπλέικ: φόβοι, όνειρα, εφιάλτες, πόνος, αρρώστιες, απώλειες… Όλα περνούν από την πένα του συγγραφέα και φωτίζονται με τρόπο που ο θεατής έχει την αίσθηση πως αυτοί οι άνθρωποι στη σκηνή είναι γνωστοί, φίλοι, συγγενείς, ίσως και ένα πολύ δικό τους κομμάτι.

Ο στάσιμος και βαλτωμένος πατέρας που κρύβει ένα μεγάλο και «επικίνδυνο» για τις ζωές όλων μυστικό και τον ερμηνεύει μοναδικά και με τρομερή εσωτερικότητα ο Λάζαρος Γεωργακόπουλος, η Ντίντρι, η σύζυγος και μητέρα της οικογένειας η οποία παλεύει να κρατήσει τις ισορροπίες, να παραβλέψει τα λάθη, να κατευνάσει τις ανησυχίες και τον φόβο πως η ζωή της περνά και χάνεται χωρίς να την ζει, η Μόμο η γιαγιά της οικογένειας Μπλέικ που έχει χάσει την μνήμη της, παθαίνει κρίσεις και όμως είναι αυτή που κρατά ενωμένη την οικογένεια μιας και όλοι νοιάζονται, την φροντίζουν, την αγαπούν και που η σπουδαία Ξένια Καλογεροπούλου σε κάνει να παρακολουθείς κάθε της ανάσα, η μεγάλη κόρη Έιμι, η οποία είναι άρρωστη, κλαίει για τον χωρισμό της με την Κάρολ αλλά παράλληλα (και όταν οι περιστάσεις το απαιτούν) βγάζει μια απίστευτη δύναμη πράγμα που σε κάνει να θαυμάζεις την Ειρήνη Μακρή που την υποδύεται όπως και την Μαρία Πετεβή που υποδύεται την Μπρίτζετ, την μικρότερη κόρη της οικογένειας που προσπαθεί να βρει την ταυτότητά της και να πραγματοποιήσει τα όνειρά της στην Νέα Υόρκη έχοντας στο πλευρό της τον γλυκό, ήρεμο και αισιόδοξο Ρίτσαρντ στον οποίο δίνει ζωή ο ταλαντούχος Κωνσταντίνος Ασπιώτης. Εξαίσιες ερμηνείες, εξαίσιοι ηθοποιοί, καταφέρνουν να μεταφέρουν στον θεατή την αλήθεια του κάθε χαρακτήρα.

Υπέροχη και η δουλειά (μετάφραση – σκηνοθεσία)  του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη. Ο Stephen Karam έχει γράψει ένα έργο ευαίσθητο, με λεπτές ψυχολογικές ισορροπίες και ο Μαρκουλάκης κατάφερε να το μεταφέρει στην σκηνή του Μουσούρη διατηρώντας όλα εκείνα τα στοιχεία που το κάνουν ένα σπουδαίο έργο. Σε αυτό το αποτέλεσμα συνέβαλλαν βέβαια και τα υπέροχα σκηνικά της Αθανασίας Σμαραγδή, οι φωτισμοί του   Σίμου Σαρκετζή, τα κοστούμια της       Κικής Γραμματικοπούλου.

Το The Humans του Stephen Karam σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη στο θέατρο Μουσούρη είναι ένα σπουδαίο σύγχρονο έργο, γραμμένο με ευαισθησία, ακροβατεί ανάμεσα στο δράμα και την κωμωδία, δύσκολη αποστολή για τους ηθοποιούς οι οποίοι όχι μόνο την φέρουν εις πέρας αλλά την απογειώνουν με τις σπουδαίες ερμηνείες τους. Μια παράσταση αξίζει να την δείτε.