Τους το χρωστάμε...

Ξύπνησα νωρίς. Έχω ρεπό. Φτιάχνω τσάι. Ανοίγω τον υπολογιστή. Το μάτι στο ημερολόγιο. Μια λύπη κάθισε μέσα μου. Πληκτρολογώ άσχετα. Δεν θέλω να γράψω για αυτήν την λύπη. Άλλωστε τα έγραψα όλα μήνες πριν στην εφημερίδα. Την επόμενη φορά θα ήθελα να γράψω για την δικαίωση. Συνεχίζω να πληκτρολογώ άσχετα. Πιέζω τον εαυτό μου. Μα να και οι στίχοι του Λειβαδίτη από Τα χειρόγραφα του φθινοπώρου: «Καμιά φορά το σφύριγμα ενός τραίνου μες στη νύχτα έχει κάτι απ’ την αιώνια αναχώρηση – ω μη μιλάτε – ίσως να μην ξημερώσει πια.» Τα δάχτυλα αποσύρονται από το πληκτρολόγιο. Κλείνω τα μάτια. Απομόνωση. Η λύπη μέσα μου μεγαλώνει. Ο φόβος ανθίζει πάλι. Ο θυμός κάνει την καρδιά μου να χτυπά δυνατά. Μαζί ξυπνούν και οι μνήμες. 28 Φεβρουαρίου 2023 ένα τρένο ξεκινά από την Αθήνα με προορισμό την Θεσσαλονίκη. Βαγόνια γεμάτα ψυχές που γελούσαν, διασκέδαζαν, ψυχές που επέστρεφαν στα σπίτια, στις ζωές τους. Ώρες αργότερα το τρένο αφήνει πίσω του την Λάρισα για να συνεχίσει το ταξίδι του μέχρι την Θεσσαλονίκη. Όμως το τρένο δεν κινείται στη σωστή γραμμή, στην γραμμή ανόδου αλλά στην αντίθετη, στην κάθοδο. Εκεί όπου κινείται άλλο τρένο που ξεκίνησε από την Θεσσαλονίκη με προορισμό την Λάρισα. 23:22 τα τρένα συγκρούονται μετωπικά. Τέμπη. Χρόνος μηδέν. Μια κοινωνία παγωμένη, κολλημένη στις οθόνες. 57 άνθρωποι νεκροί. Κι άλλοι αγνοούμενοι. Κι άλλοι που τρέχουν να ξεφύγουν, να αποποιηθούν ευθύνες, να σώσουν τον εαυτό τους θυσιάζοντας οτιδήποτε. Ακόμα και 57 ψυχές. Κι άλλες, ποιος ξέρει πόσες, που δεν υπάρχουν σε καμία λίστα. Όμως είμαστε κι εμείς εδώ που υπογράφουμε για δικαιοσύνη, που ενώνουμε την φωνή μας με τις φωνές των οικογενειών, που θυμόμαστε τα πάντα και γράφουμε, διαδηλώνουμε, συζητάμε, ουρλιάζουμε, ποστάρουμε για αυτά, για να μην ξεχαστούν. Τους το χρωστάμε. Τα Τέμπη ήταν έγκλημα και αυτό όσο κι αν προσπαθούν κάποιοι δεν θα το ξεχάσουμε ποτέ.

 

 

*«Το τρένο των 12»Τάσος Λειβαδίτης από το βιβλίο Τα χειρόγραφα του φθινοπώρου, Εκδόσεις Μετρονόμος 2018