Στο παράλογο του έρωτα

Στο παράλογο του έρωτα

ούτε που θυμάμαι πόσες μέρες, μήνες, χρόνια

κατοικώ.

Στο παράλογο

όπου η λογική

καμιά εξουσία δεν μπορεί να ασκήσει

σε όσα ζουν ή σε όσα δεν υπήρξαν ποτέ.

Για παράδειγμα

δεν έχω νιώσει ποτέ

τα κόκκαλα μου να σπάνε τόσο εύκολα

μέσα σε μια αγκαλιά

όσο στη δική σου.

Να γίνονται νερό

να κυλούν

να εξατμίζονται

να χάνονται

και τα χείλη να προστάζουν

«σφίξε με».