Είδα την παράσταση «Η Ποντικοπαγίδα» στο θέατρο Νέος Ακάδημος

 

Κυριακή βράδυ και βρίσκομαι έξω από το θέατρο Νέος Ακάδημος σε αναμονή για την παράσταση «Η Ποντικοπαγίδα» σε σκηνοθεσία Κίρκης Καραλή. Δεν έχω παρακολουθήσει ιδιαίτερα τι έχουν πει ή τι έχουν γράψει για τη συγκεκριμένη παράσταση. Δε θυμάμαι καλά καλά την υπόθεση. Ξέρω ότι πρόκειται για έργο της Αγκάθα Κρίστι και αυτό με καθησυχάζει καθώς, τουλάχιστον από πλευράς κειμένου, θα είναι αυτό που υπόσχεται: μια παράσταση μυστηρίου.

Όσο περιμένω έξω από το θέατρο, ξυπνά μια μνήμη για την οποία δεν είμαι σίγουρος. Θυμάμαι στα εφηβικά μου χρόνια να διαβάζω ένα βιβλίο της Αγκάθα Κρίστι με τίτλο «Τρία τυφλά ποντίκια». Όμως δεν είμαι σίγουρος και βγάζω το κινητό μου για να το επιβεβαιώσω. Από την αναζήτηση έμαθα πως «Η Ποντικοπαγίδα» ακούστηκε για πρώτη φορά στο ραδιόφωνο τον Μάιο του 1947 και ήταν έργο βασισμένο σε διήγημα της Αγκάθα Κρίστι με τίτλο «Τρία τυφλά ποντίκια» και πως ο σημερινός τίτλος προήλθε από τον Άμλετ του Σαίξπηρ. Επίσης έμαθα πως πρόκειται για το μακροβιότερο έργο στην ιστορία του παγκόσμιου θεάτρου, καθώς, από το 1952 που έκανε πρεμιέρα στο Λονδίνο(και πιο συγκεκριμένα στο θέατρο West End με τους Ρίτσαρντ Ατένμπορο και Σίλα Σιμ στους πρωταγωνιστικούς ρόλους) δεν έχει σταματήσει να παίζεται. Στην Ελλάδα ανέβηκε για πρώτη φορά το 1963 από τον θίασο του Δημήτρη Παπαμιχαήλ σε σκηνοθεσία δική του ενώ τη μετάφραση είχε αναλάβει η Δέσπω Διαμαντίδου. Τώρα τα πράγματα μπαίνουν κάπως σε μια σειρά: η Ποντικοπαγίδα είναι το βιβλίο που είχα διαβάσει στα εφηβικά μου χρόνια κι από ότι θυμάμαι με είχε ενθουσιάσει.

Δεύτερο στοιχείο που μού υπόσχεται πως θα δω κάτι καλό είναι το όνομα της Κίρκης Καραλή. Η απολογία της Μαρί Κιουρί που είχα δει πριν χρόνια και πάλι σε δική της σκηνοθεσία με είχε πείσει για το ταλέντο, την αισθητική και τον τρόπο που η Καραλή τοποθετεί και καθοδηγεί τους ηθοποιούς πάνω στη σκηνή.

Κι έπειτα κάποιοι από τους ηθοποιούς του θιάσου: Σάννυ Χατζηαργύρη, Χάρης Τζωρτζάκης, Δημήτρης Πετρόπουλος μα κυρίως το όνομα της κυρίας Ράνιας Οικονομίδου την οποία έχω παρακολουθήσει (και έχω θαυμάσει) μόνο τηλεοπτικά. Στέκομαι κάτω από την αφίσα. Την κοιτάζω και ανυπομονώ να την δω και στην σκηνή. Μα να, ο κόσμος προχωρά. Σιγά σιγά μπαίνουμε στο θέατρο. Δεύτερο κουδούνι και είμαστε στις θέσεις μας. Τρίτο κουδούνι, τα φώτα χαμηλώνουν και ένας ένας οι ηθοποιοί εμφανίζονται στην σκηνή.

Με λίγα λόγια η υπόθεση του έργου(στην ελληνική μεταφορά του): Ένα ζευγάρι, η Πηνελόπη και ο Βαγγέλης, είναι έτοιμοι να υποδεχτούν στο μικρό ξενοδοχείο τους «Το Χάνι του Βαγγέλη» τους πρώτους τους πελάτες. Η κακοκαιρία έξω δυσκολεύει τα πράγματα όμως όλοι οι ένοικοι καταφέρνουν να φτάσουν στο ξενοδοχείο που βρίσκεται στον Κιθαιρώνα, για να περάσουν κάποιες μέρες ξεκούρασης και χαλάρωσης. Πρώτη φτάνει η κα Οικονομίδου, μετά η Χατζηαργύρη, ο αρχιτέκτων Λύσανδρος Καυταντζόγλου, ο ταγματάρχης Πετρόπουλος και τελευταίος ο Νικ Πόλυς. Όλοι οι ένοικοι είναι στις θέσεις τους όμως χιλιόμετρα μακριά (και πιο συγκεκριμένα στην Καλλιθέα Αττικής) μια γυναίκα βρίσκεται δολοφονημένη. Η πληροφορία φτάνει με τον ερχομό του Μάριου Αθανασίου (αστυνόμος) ο οποίος φτάνει στην πανσιόν για να προστατεύσει τους υπόλοιπους ενοίκους μιας και πιστεύει πως ο δολοφόνος κρύβεται ανάμεσά τους και πως σύντομα θα ακολουθήσει κι άλλος φόνος. Η παράξενη συμπεριφορά των ενοίκων, κάποια αντικείμενα που χάνονται, το τραγούδι «τρία τυφλά ποντίκια» περιπλέκουν περισσότερο τα πράγματα. Φυσικά δεν μπορώ να γράψω περισσότερα για το πώς εξελίσσονται τα πράγματα μπορώ όμως να σου γράψω τη γνώμη μου για την παράσταση που είδα.

«Η Ποντικοπαγίδα» της Κίρκης Καραλή ήταν μια απολαυστικότατη παράσταση με εξαιρετικές ερμηνείες από τους ηθοποιούς, χιούμορ, γέλιο, ρυθμός ήταν εκεί και μας έκαναν να περάσουμε όμορφα. Το σκηνικό της Άσης Δημητρολοπούλου αν και κάπως φτωχό δε με χάλασε καθόλου. Η μουσική του Αντώνη Παπακωνσταντίνου μια χαρά όπως και οι φωτισμοί της Μελίνας Μάσχα. Τι δεν μου άρεσε; Η προσαρμογή του έργου στην ελληνική πραγματικότητα, τα ονόματα και ότι τελικά δεν είδα μια παράσταση μυστηρίου αλλά μια καλή κωμωδία.