ΑΓΝΩΣΤΗ Η ΩΡΑ ΤΟΥ ΑΝΕΜΟΥ (μικρό πεζό)

Πρώτος άρχισε να μιλά ο Μίμης. Μετά πήρε τον λόγο ο Μανόλης. Τέλος, ο αναστεναγμός του Κώστα, τράβηξε την προσοχή όλων.  Εκείνος κοιτούσε το ρολόι του. Στις έντεκα είχε ραντεβού. Σημαντικό. Δυσανασχέτησε. Δε μπορούσε να ακούει άλλο για καριέρες, επιτεύγματα και σχέδια για το μέλλον. Και οι τέσσερις της παρέας σαραντάρηδες με πολλές επιτυχίες στη διαδρομή τους. Εκείνος μακριά από όλα αυτά.

   «Τα νέα σου…» ήρθαν στα αφτιά του τα λόγια του Μίμη. Όλοι γύρισαν προς το μέρος του. «Τα συνηθισμένα» απάντησε βιαστικά για να κλείσει τη συζήτηση. Ήξερε πως όσα είχε να πει αυτός δεν αφορούσαν την παρέα. Το ήξεραν και οι άλλοι και δεν επέμειναν.

   Περισσότερο από συνήθεια τον καλούσαν για καφέ. Φίλοι από το σχολείο. «Τι σημασία έχουν όλα αυτά που συζητάτε; Σκόνη είμαστε, φίλε, που έτσι και φυσήξει μας παίρνει και μας σηκώνει. Το μόνο που έχει σημασία είναι να προλάβεις να ζήσεις όσα περισσότερα μπορείς γιατί άγνωστη η ώρα του ανέμου». Αυτά ήθελε να τους πει. Αντ’ αυτού, κάρφωσε το βλέμμα του στην κοπέλα του μπαρ. Ξέχασε και το ραντεβού και τα περίεργα βλέμματα της παρέας. Να προλάβει να ζήσει εκείνος γιατί άγνωστη η ώρα του ανέμου.