Ανδριάνα Μπάμπαλη, μια συνέντευξη στο συρτάρι

Πάντα εκτιμούσα την Ανδριάνα Μπάμπαλη. Για τη μουσική της, τις επιλογές της, τον, σχεδόν αθόρυβο, τρόπο της να υπάρχει και να δημιουργεί. Κι αυτή η εκτίμηση και ο σεβασμός ήταν που με οδήγησαν τον Ιανουάριο του 2017 στο να της ζητήσω μια συνέντευξη. Τότε έγραφα στο museekart.com. Βασικά έκανα συνεντεύξεις. «Συναντήσεις στη πόλη» ήταν ο τίτλος της στήλης μου. Μια τέτοια συνάντηση θα ήταν και με την Ανδριάνα. Όμως δεν έγινε ποτέ. Οι λόγοι, διάφοροι. Ο περιορισμένος χρόνος μου. Οι πολλές υποχρεώσεις της. Πρόσφατα κι ενώ τακτοποιούσα κάποια αρχεία βρήκα κάποιες απαντήσεις που μου είχε στείλει η Ανδριάνα. «Μια συνέντευξη που έμεινε στο συρτάρι» σκέφτηκα. Κι αμέσως μετά ήρθε η σκέψη να τη δημοσιεύσω εδώ, πέντε χρόνια μετά. Με την ίδια εκτίμηση και τον ίδιο σεβασμό. 

Γεννήθηκες και μεγάλωσες στη Αθήνα. Τι αγαπάς και τη μισείς σε αυτή την πόλη;

«Αγαπάω τον ήλιο και κάποια κομμάτια της παλιάς Αθήνας που σώθηκαν από την τσιμεντοποίηση, όπως η Πλάκα και το Θησείο. Δεν αντέχω την βρωμιά και την γενικότερη παρακμή της πόλης που πια είναι εμφανέστατη και πανταχού παρούσα».

Σπούδασες τους αριθμούς μα ακολούθησες τις νότες. Τι σε έκανε να απορρίψεις τη μια κατεύθυνση και να ακολουθήσεις την άλλη;

«Δεν ξέρω, σαν τυχαίο γεγονός μοιάζει. Ένστικτο ίσως. Δεν το είχα στο μυαλό μου από πάντα απλά προέκυψε και δεν μπόρεσα να αντισταθώ στη γοητεία της μουσικής και της αβεβαιότητας που την ακολουθεί».

Η επαγγελματική σου διαδρομή ξεκίνησε το 1998 στο πλευρό του Νίκου Πορτοκάλογλου. Τι θυμάσαι από εκείνη την περίοδο;

«Ήμουν εντελώς άπειρη αλλά γεμάτη όρεξη να μάθω. Ήμουν τυχερή που ξεκίνησα από τον Νίκο γιατί είναι άνθρωπος με αξίες και ποιότητες σπάνιες στο χώρο.

Η επιτυχία ήρθε γρήγορα με το τραγούδι «Δεν είναι αργά», πώς τη διαχειρίστηκες τότε;

«Δεν κατάλαβα και πολλά. Πάντα ήμουν και είμαι τόσο προσγειωμένη σε βαθμό αναπηρίας. Δεν μπορώ να χαρώ δηλαδή…».

Θυμάσαι τη μέρα που άκουσες πρώτη φορά τραγούδι σου στο ραδιόφωνο; Πώς αντέδρασες;

«Ήμουν μέσα στον ηλεκτρικό με τα ακουστικά και άκουσα το “Δεν είναι αργά” στην εκπομπή του Οδυσσέα Ιωάννου στον Μελωδία τότε. Μου φάνηκε σχεδόν εξωπραγματικό..»

1998 η αρχή. 2017 το σήμερα. 19 χρόνια στο χώρο της μουσικής. Ποιες είναι οι 5 στιγμές που πιστεύεις πως σημάδεψαν την πορεία σου;

«Καταρχήν το ξεκίνημα με τον Πορτοκάλογλου αλλά και τον Χρυσόστομο Μουράτογλου, τον πρώτο μου παραγωγό που αποφάσισε να ποντάρει σε μένα τότε και να με ζορίσει να κάνω βήματα πιο μεγάλα απ’όσο νόμιζα πως αντέχω. Το Μοίρα μου έγινες του Λειβαδά που μου έδωσε μια μεγάλη επιτυχία και πολύ διαφορετική από αυτό που ξέραμε ως έντεχνο. Οι συνεργάτιδες μου στην εικόνα Μαρία Σκόκα και Μαίρη Ανδρέου που έφτιαξαν την ιδιαίτερη αισθητική μου τότε. Τα τραγούδια που αποφάσισα να γράψω μόνη μου. Και βέβαια τα πολλά όχι και το υπόγεια αντιδραστικό ταπεραμέντο μου που το πλήρωσα βέβαια αλλά έχω το κεφάλι μου ψηλά».

Αν γυρνούσες πίσω το χρόνο θα άλλαζες κάτι;

«Ναι. Θα ακολουθούσα πιο μοναχική πορεία στο ξεκίνημα μου».

Όλα αυτά τα χρόνια κρατάς ένα χαμηλό προφίλ. Πιστεύεις αυτό είχε κάποιο εμπορικό/οικονομικό τίμημα για εσένα;

«Μεγάλο. Αλλά αυτό δυστυχώς δεν αλλάζει ή το έχεις ή δεν το έχεις».

Θα έκανες μια συνεργασία με μόνο κίνητρο τα χρήματα;

«Εξαρτάται, δηλαδή άλλο το ρίσκο κι άλλο να πας σε έναν χώρο που θα σε “πετάξει έξω”. Σημασία δεν έχει να τα πάρεις μια χρονιά και να ξεφτιλίσεις αυτό που είσαι. Γιατί μετά δεν γυρίζει το πράγμα εύκολα. Αν και φαίνεται πως στην Ελλάδα όλοι ξεχνούν πολύ εύκολα».

Ανήκεις στη πλευρά της μουσικής «έντεχνο», πιστεύεις σε αυτό το διαχωρισμό;

«Όχι ιδιαίτερα. Πιστεύω στα ωραία τραγούδια απ’ όπου κι αν προέρχονται!»

Ποιο είναι «καλό τραγούδι» για εσένα;

«Δεν ξέρω, αυτό που χτυπάει καρδιά και μυαλό μάλλον».

Έχεις κάνει και κάποιες απόπειρες ως ηθοποιός (θέατρο/κινηματογράφος). Πώς ήταν σαν εμπειρία;

«Ευχάριστη και πολύ κουραστική. Χάρηκα που προέκυψε γιατί αγαπώ πολύ το σινεμά».

«Το μαζί είναι δρόμος» είναι ο τελευταίος σου δίσκος. Πες μας λίγα λόγια για αυτή τη δουλειά.

«Είναι ο πρώτος ολοκληρωμένος δίσκος με δικά μου σε μουσική και εν μέρει στίχο τραγούδια, σε συνεργασία με τον Νίκο Μωραίτη. Είμαι περήφανη γι αυτό το δίσκο».

Μετά από τόσα χρόνια στο χώρο της μουσικής, όταν είσαι στο στούντιο για κάποιο νέο δίσκο ή σε πρόβες για εμφανίσεις, έχεις άγχος για την ανταπόκριση του κόσμου;

«Πάντα, αυτό δεν σταματά ποτέ. Είναι και κινητήριος δύναμη βέβαια αυτό το δημιουργικό άγχος που λένε».

Έχεις συνεργαστείς με πολλούς και αξιόλογους καλλιτέχνες. Υπάρχει μια συνεργασία που να ονειρεύεσαι;

«Ναι γνώρισα σπουδαίους ανθρώπους και κατάλαβα πως χτίζονται οι διαχρονικές καριέρες. Δεν έχω απωθημένα, θαυμάζω πολύ κόσμο αλλά δεν έχω όνειρα τέτοιου τύπου».

Ποια είναι τα επόμενα σχέδια σου;

«Να παίξουμε με το κουαρτέτο μας Quarderinas quartet και να περνάμε όμορφα!».