Είδα την παράσταση «Η τρελή του Σαγιό» στο Θέατρο Παλλάς

Πρώτη μέρα του χρόνου και ο πεζόδρομος της Βουκουρεστίου είναι πλημμυρισμένος με κόσμο. Ανάμεσα τους κι εγώ που έδωσα υπόσχεση στον εαυτό μου, αυτή τη νέα χρονιά, να δω περισσότερο θέατρο. Όλοι περιμένουμε στην ουρά μπροστά από την είσοδο του Παλλάς. Περιμένω κι εγώ με τα εισιτήρια στα χέρια και με τη σκέψη πως αυτή την ώρα «Η τρελή του Σαγιό» την οποία δημιούργησε το 1943 ο Γάλλος Ζαν Ζιρωντού και που ανέβασε για πρώτη φορά στη σκηνή του θεάτρου Ατενέ στο Παρίσι στις 19 Δεκεμβρίου του 1945 (και μετά τον θάνατο του δημιουργού της) ο σκηνοθέτης  Λουί Ζουβέ, θα παίρνει τη θέση της πίσω από τη σκηνή.

Η τρελή του Σαγιό, ανέβηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα το 1966 με την Κατίνα Παξινού και τον Αλέξη Μινωτή στους πρωταγωνιστικούς ρόλους για λογαριασμό  Εθνικού Θεάτρου και από ότι διαβάζω αποτέλεσε μεγάλη επιτυχία. Το 1981 το Κ.Θ.Β.Ε. δίνει ξανά ζωή στην ηρωίδα του Ζιρωντού. Αυτή τη φορά στο τιμόνι της σκηνοθεσίας είναι ο Ανδρέας Βουτσινάς και την Ορέλι ερμηνεύει η Δέσπω Διαμαντίδου. Είκοσι δύο χρόνια  μετά (2003) η παράσταση επιστρέφει στο Εθνικό Θέατρο σε μετάφραση Γιάννη Ιορδανίδη και σκηνοθεσία Κοραή Δαμάτη. Αυτή τη φορά Η τρελή του Σαγιό είναι η Αντιγόνη Βαλάκου. Το 2014 ο Πέτρος Ζούλιας επιχειρεί ακόμη ένα ανέβασμα. Και πάλι για λογαριασμό του Εθνικού. Στον ρόλο της Ορέλι η Άννα Παναγιωτοπούλου. Δεκέμβριος του 2022 και Η τρελή του Σαγιό επιστρέφει στη θεατρική ζωή της Αθήνας με απανωτά sold out. Αυτή τη φορά στο Παλλάς. Και πάλι ο Πέτρος Ζούλιας στη σκηνοθεσία. Η Ευανθία Ρεμπούτσικα στη μουσική, η Μαρία Φιλίππου στα σκηνικά, η Ντένη Βαχλιώτη στα κοστούμια. Σε αυτό το ανέβασμα την Ορέλι ερμηνεύει η Ελισάβετ Κωνσταντινίδου. Δίπλα της ο Νίκος Μουτσινάς στο ρόλο του Ρακοσυλλέκτη και η Αθηνά Οικονομάκου στο ρόλο της αγνής πόρνης Ίρμας. Μαζί τους στη σκηνή και άλλοι ηθοποιοί όπως ο Γιάννης Σιαμσιάρης, ο Κώστας Καζάκας, η Χριστίνα Τσάφου, η Στέλλα Γκίκα, η Γεωργία Καλλέργη ο Στάθης Μαντζώρος, ο Πρόδρομος Τοσουνίδης, ο Ευθύμης Γεωργόπουλος, ο Μάκης Πατέλης οι οποίοι ενσαρκώνουν τους υπόλοιπους ρόλους του έργου. Τους καλούς (μουσικοί, μικροπωλητές, φίλες της Ορέλι) και τους κακούς (Πρόεδρος, Βαρόνος, Εξερευνητής, Χρηματιστής).

Η υπόθεση του έργου διαδραματίζεται στην ταράτσα ενός καφενείου το οποίο βρίσκεται στην πλατεία του Σαγιό στο Παρίσι. Σε αυτό το καφενείο τέσσερα άτομα για τα οποία το μόνο που ξέρουμε είναι η ιδιότητά τους (Πρόεδρος, Βαρόνος, Εξερευνητής, Χρηματιστής) και η άθλια δράση τους, καταστρώνουν σχέδιο για να εξασφαλίσουν άδεια ώστε να εξερευνήσουν το υπέδαφος του Παρισιού για να βρουν πετρέλαιο με στόχο φυσικά να πλουτίσουν. Όταν η εκκεντρική και ονειροπόλα Ορέλι μαθαίνει το σχέδιο τους, καταστρώνει και εκείνη το δικό της. Μαζεύει τους φίλους της (άνθρωποι λαϊκοί, του περιθωρίου) και ζητά τη βοήθειά τους. Τους ζητά να αντισταθούν στο σύστημα, στη βία, στην εξουσία του χρήματος. Όλοι τάσσονται στο πλευρό της και δικάζουν ερήμην τους, τους άπληστους και ανήθικους επιχειρηματίες. Μετά τη δίκη μια καταπακτή που οδηγεί βαθιά στη γη, ανοίγει και περιμένει το «κακό» να μπει (με πρόσχημα ότι εκεί υπάρχει πετρέλαιο) και να εξαφανιστεί από τον κόσμο.

Ωραία ιστορία. Ρομαντική και παραμυθένια.  Που όμως δύσκολα πιστεύεις. Αλλά έχεις ανάγκη να την πιστέψεις. Έστω για όσο διαρκεί η παράσταση. Και αυτό το βάρος, να σε πείσουν, να σε κάνουν να ονειρευτείς, να σου δώσουν ελπίδα πως ο αγώνας ενάντια στο κακό δεν είναι άνισος, πέφτει στον σκηνοθέτη και στους ηθοποιούς. Και στους υπόλοιπους συντελεστές. Αλλά κυρίως σε αυτούς.

Δυστυχώς κάτι τέτοιο δεν έγινε. Ή (για να είμαι πιο δίκαιος) δεν ολοκληρώθηκε. Όλα λες και έμειναν μισά. Το γέλιο, η συγκίνηση, ο προβληματισμός δεν κατέβηκαν από τη σκηνή. Έμειναν εκεί, ανάμεσα στους ηθοποιούς. Η Ελισάβετ Κωνσταντινίδου (από την οποία περίμενα πολλά) μου θύμισε έντονα την τηλεοπτική της παρουσία. Η Αθηνά Οικονομάκου νομίζω υπηρέτησε πολύ καλά αυτό που υπηρετεί εδώ και χρόνια χωρίς να δώσει κάτι παραπάνω. Οι κακοί της υπόθεσης υπερέβαλαν στην προσπάθειά τους να πείσουν με αποτέλεσμα κάποιοι θεατές να βγουν από την αίθουσα πριν το διάλειμμα. Έκπληξη ο Νίκος Μουτσινάς για τον οποίο (το ομολογώ) πήγα προκατειλημμένος. Η κουρασμένη τηλεοπτική του εικόνα με έκανε να μην περιμένω πολλά ωστόσο στην παράσταση είδα μια καινούργια πτυχή του ταλέντου του. Επίσης στα θετικά της παράστασης η παρουσία της Χριστίνας Τσάφου ως φίλη της Ορέλι, η μουσική της Ρεμπούτσικα, τα πλούσια σκηνικά και κοστούμια.  Κοντολογίς «Η τρελή του Σαγιό» με όχημα την τρέλα της, δεν κατάφερε να πάρει το κοινό μαζί της προς το φως.