Ζωή που υπήρξε | κριτική της logotexniko_zizanio

Η bookstagrammer "logotexniko_zizanio" γράφει στον λογαριασμό της στο instagram κριτική για την ποιητική συλλογή με τίτλο "Ζωή που υπήρξε".

"Κι εκείνη την ευτυχία που έσταζε

σαν κόκκινο κρασί σε κρυστάλλινα ποτήρια

από το ταβάνι κάθε πρωί

που ανοίγαμε τα μάτια μας 

κι όλα τα άκρα μας μπλεγμένα [...]"

Κάποτε στη ζωή του ποιητικού υποκειμένου υπήρχε φως, το σώμα της, η ψυχή της. Τώρα όλα μοιάζουν ρημαγμένα. Ο χωρισμός κομματιάζει ό,τι πάλλεται μέσα του και κάνει τη ζωή να μοιάζει με αφόρητη επιβίωση. Μοναδική του συντροφιά ο καπνός από το τσιγάρο του. Και οι σκιές, σαν αντανακλάσεις μιας μαύρης σελήνης. Άλλωστε φαίνεται τόσο οικείο το σκοτάδι - εκεί του έμαθαν από παιδί να φτιάχνει τα όνειρά του, τόσο γνώριμος ο χειμώνας - γαλουχήθηκε στα ξεσπάσματα του ανέμου και της θάλασσας. Πεινούν, λέει, οι μέρες για ελπίδα, μα δεν ξέρω. Ίσως ο πόνος δεν έχει ακόμα χορτάσει.

"Αγκάλιασέ με.

Σφιχτά.

Μη φοβάσαι.

Το αίμα που θα τρέξει όλο δικό μου θα είναι."

Η γλώσσα του Χάρη Γαντζούδη έχει, κατά τη γνώμη μου, τη δύναμη να ταξιδέψει τον αναγνώστη σ' εκείνο το σπίτι, του έρωτα και της μοναξιάς, καθώς και να του μεταφέρει την κλειστοφοβία και την οδύνη των ημερών που έζησε. Και μερικές φορές ο πόνος, όσο βαθύς, όσο απόλυτος κι αν είναι, λιγοστεύει όταν χωρά στις λέξεις. Γίνεται τέχνη, γίνεται ποίηση: "Ζωή που υπήρξε" και φανερώθηκε - με τόλμη και ταλέντο - σε στίχους.

*Πρώτη δημοσίευση: 27.20.2022 στο instagram.