Διάβασα τα «Αστικά Δύστυχα» του Δημήτρη Γκιούλου

 

"Έφερε ο καθένας στη μεγάλη πόλη

λίγη απ’ την αγριότητα

του χωριού του

Ε, και δεν είναι να παίζεις

μ’ αυτά τα πράγματα

Και να πώς φτάσαμε εδώ σήμερα

να ζούμε σε μιαν αχανή επαρχία"

Με αυτό το ποίημα ξεκινά η ποιητική συλλογή του Δημήτρη Γκιούλου «Αστικά Δύστυχα» που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Θίνες. Μικρό, άτιτλο ποίημα. Μικρή εισαγωγή στον κόσμο που απλώνεται στα επόμενα 49 ποιήματα που απαρτίζουν τη συλλογή.

  Άργησα να ανακαλύψω την ποίηση του Γκιούλου. Κάποιες αναρτήσεις στο διαδίκτυο έγιναν η αφορμή. Ίσως και κάποια συνέντευξή του. Δεν θυμάμαι. Το σίγουρο είναι πως μεταξύ άλλων διάβασα και κάποια από τα ποιήματα της συλλογής που φιλοξενούσαν αυτές οι αναρτήσεις. Και μετά άρχισε η αναζήτηση. Πρώτα για τον ίδιο. Ο Δημήτρης Γκιούλος γεννήθηκε το 1984 στη Λαμία. Μεγάλωσε στην Άμφισσα. Σπούδασε Μαθηματικά, Μετάφραση και Ευρωπαϊκό Πολιτισμό. Το πρώτο του βιβλίο, η συλλογή διηγημάτων «Δι άρλεκιν πάροντι και άλλες καταστάσεις...», κυκλοφόρησε το 2011 από τις Εκδόσεις Χαραμάδα. Ακολούθησαν άλλα τρία βιβλία μέχρι την κυκλοφορία της συλλογής «Αστικά Δύστυχα». Και κάπου εκεί άρχισε η αναζήτηση για το βιβλίο. Δυσκολεύτηκα να το βρω. Ειδικά στα μικρά βιβλιοπωλεία που πάντα έχουν προτεραιότητα. Όλοι είχαν ακούσει για το βιβλίο. Σε όλους κάτι έλεγε ο τίτλος του. Κάποιοι ήξεραν πολύ καλά για ποιο πράγμα τους μιλούσα αλλά «δυστυχώς μόνο με παραγγελία». Τελικά κατάφερα να βρω το βιβλίο ένα απόγευμα σε ένα από τα μεγάλα βιβλιοπωλεία του κέντρου.

  Η χαρά μου μεγάλη. Πλέον είχα στα χέρια μου την δεύτερη έκδοση της συλλογής που κυκλοφόρησε τον Φεβρουάριο του 2021. Ανυπομονούσα να το διαβάσω. Στη διαδρομή για το σπίτι, κλεφτές ματιές στο περιεχόμενο. Όχι, δεν είχα αγωνία. Ήξερα τι με περιμένει. Το είχα καταλάβει από τις αναρτήσεις του διαδικτύου. Αργά το βράδυ άρχισα να διαβάζω ξανά τη συλλογή. Από την αρχή. Ένα-ένα ποίημα. Γραμμή-γραμμή. Σημείωσα κάποια πράγματα. Άφησα το βιβλίο στην άκρη και προσπάθησα να τα αποκωδικοποιήσω. Και πάλι στο βιβλίο. Και πάλι στα ποιήματα. Ένα-ένα. Γραμμή-γραμμή. Τελικά δεν ήξερα τίποτα. Η ποιητική συλλογή «Αστικά Δύστυχα» ξεπέρασε τις προσδοκίες μου. Δεν είναι υπερβολή να πω ότι πια συγκαταλέγεται στα αγαπημένα μου βιβλία. Όχι μόνο ανάμεσα στις ποιητικές συλλογές. Γενικά. Τα «Αστικά Δύστυχα» είναι στη λίστα με τα αγαπημένα μου βιβλία. Και μάλιστα πάνω-πάνω. Στα πολύ αγαπημένα. Οι λόγοι αρκετοί.

  Πρώτος λόγος είναι το αστικό τοπίο. Πάντα με αφορά αυτό το σκηνικό, αυτό το πλαίσιο. Κι εδώ έχει περίοπτη θέση. Είναι ο καμβάς πάνω στον οποίο ο Γκιούλος δημιουργεί. «Έφερε ο καθένας στη μεγάλη πόλη…» όπως αναφέρει στο εισαγωγικό ποίημα. Μετά έρχονται τα «Κυριακάτικά τραπέζια», το παλιό που συγκρούεται με το καινούργιο (Σπίτια μας τον ζήσαμε τον Εμφύλιο…), αναμετριέται, χάνει κερδίζει… Κι ύστερα σειρά παίρνουν εικόνες της καθημερινότητας. Να κι άλλος λόγος που αγάπησα τα «Δύστυχα». Τα ποιήματα δεν είναι αποστασιοποιημένα. Τα ξέρω. Τα ζω. Τα βλέπω. Πολιτική, έρωτας, εργασιακά, αρρώστια, απώλεια και η ζωή μετά. Λόγος απλός, φρέσκος, σημερινός. Το βιβλίο είναι κομμάτι του αναγνώστη και ο αναγνώστης κομμάτι του βιβλίου. Καθρέφτης. Καθόλου εύκολη υπόθεση. Ο Γκιούλος όμως τα κατάφερε περίφημα. 

Η ευτυχία μου

σκέφτομαι

θα’ ναι ζήτημα

ύφους»