Γράμμα στην Μαργαρίτα Καραπάνου

 "Θέλω κάτι να γίνω, μεγάλο. Κι άμα πεθάνω, θέλω το όνομά μου να μείνει στη Γη, να μη φύγει εντελώς"

Αυτό το έγραψες στο ημερολόγιο σου. Ήσουν δεκατριών ετών.  Καλοκαίρι του 1959  στην Ύδρα.  Ήθελες να γίνεις κάτι μεγάλο. Σπουδαίο.  Για εσένα. Για τους γονείς σου. Ήθελες το όνομά σου να μείνει χαραγμένο στη Γη. Ήθελες να σε αγαπούν όπως και η μικρή Κασσάνδρα την ιστορία της οποίας έγραψες χρόνια μετά.  Και τα κατάφερες. Όλα.  Σχεδόν δεκαπέντε χρόνια μετά τον θάνατό σου είσαι εδώ. Στη Γη. Υπάρχεις. Ο κόσμος μιλά για εσένα.  Γράφει για εσένα. Διαβάζει τα βιβλία σου. Σκηνοθέτες τα κάνουν παραστάσεις. Είσαι εδώ. Υπάρχεις μέσα από τα βιβλία σου γιατί ήσουν τα βιβλία σου. Νομίζω όσο κανείς άλλος. 

   Γεννήθηκες για να γράφεις. Εκείνον τον μακρινό Ιούλιο του 1946. Αγαπούσες τη μητέρα σου, Μαργαρίτα Λυμπεράκη. Ίσως και να τη μισούσες τον καιρό που το σκοτάδι κάλυπτε τα πάντα. Σπουδαία κι εκείνη συγγραφέας. Όμορφη και δυναμική γυναίκα. Σου έδωσε το όνομά της. Σε πήρε από την Ελλάδα και ζήσατε για χρόνια στο Παρίσι. Εκεί γνώρισες ανθρώπους που σήμερα έχουν περάσει στη σφαίρα της αιωνιότητας. Καμύ, Ιονέσκο,  Σαρτρ, Πικάσο,  Μποβουάρ μερικά ονόματα.

   Στην άλλη άκρη ο πατέρας σου. Γιώργος Καραπάνος. Δικηγόρος και ποιητής.  Όμορφος.  Ειδικά στα μάτια σου. Η αδυναμία σου. Έλειπε.  Σου έλειπε.  Χώρισε με την μητέρα σου πριν κάνεις τα πρώτα σου βήματα στον κόσμο. Αιτία μια άλλη γυναίκα.  Αυτό το έμαθες χρόνια αργότερα από τον ίδιο.

   Αγαπούσες την γιαγιά σου, τα καλοκαίρια στην Ύδρα,  τα σκυλιά σου, το τσιγάρο κι ας σου έκανε κακό.  Το γράψιμο γιατί σου άνοιγε παράθυρο σε έναν άλλο κόσμο.  Όταν γύρισες από την Γαλλία εργάστηκες ως νηπιαγωγός. Για λίγο.  Σύντομα κατάλαβες πως άλλος ήταν ο δρόμος σου. Γεννήθηκες για να γράφεις. Και είμαι σίγουρος πως θα είχες γράψει περισσότερα βιβλία αν δεν έμπαινε στον δρόμο σου η αρρώστια.

   Κατάθλιψη. Εκδηλώθηκε στα είκοσι τέσσερα χρόνια σου. Κράτησε μέχρι το τέλος. Αγωνίστηκες. Και κέρδισες. Το σημαντικότερο όπλο σου: οι λέξεις.  Έγραφες με μανία στα φωτεινά σου διαλείμματα. Πάντα εκτός σπιτιού.  Στην Αθήνα στο Ciao. Στην Ύδρα στον Ιταλό. Μικρή εξαίρεση το "Ναι" το οποίο το έγραψες στην κλινική.

   Το πρώτο σου βιβλίο κυκλοφόρησε το 1976. Ένα τετράχρονο κορίτσι, η Κασσάνδρα, αναζητά την αγάπη. Την έχει ανάγκη.  Αδιαφορεί αν αυτή προέρχεται από τον Λύκο-Μπάτλερ. "Η Κασσάνδρα και ο Λύκος" ταξίδεψε σε δώδεκα χώρες και αγαπήθηκε πολύ. Να το έμαθε αυτό η Κασσάνδρα; Εννέα χρόνια αργότερα ακολούθησε ο "Υπνοβάτης". Ο χώρος της τέχνης ο καμβάς πάνω στον οποίο εξελίσσεται ένα θρίλερ.  Τόπος η Ύδρα. Το βιβλίο τιμήθηκε με το Βραβείο Καλύτερου Ξένου Μυθιστορήματος στην Γαλλία το 1988 κι εσύ, φορώντας νυχτικό, έτρεξες στην ΕΡΤ να κάνεις δηλώσεις. 1991 και το μυθιστόρημα "Rien ne va plus" βγαίνει στο φως. Η ζωή σου γίνεται και πάλι η αφορμή.  Πιο συγκεκριμένα ο σύντομος γάμος σου. Το "Ναι", που κυκλοφόρησε το 1999, ήταν το πρώτο σου βιβλίο που έπεσε στα χέρια μου. Το διάβασα με μια ανάσα.  Ή με κομμένη την ανάσα.  Το έγραψες τον καιρό που ήσουν στην ψυχιατρική κλινική.  Με τα χέρια τρυπημένα από τις βελόνες. Οι δύσκολες συνθήκες,  οι σκληρές νοσοκόμες έγιναν το υλικό σου. Με το "Μαμά" (2004) έβγαλες στην επιφάνεια όσα είχες μέσα στην ψυχή σου για την μητέρα σου. Δύσκολο βιβλίο.  Όπως και η σχέση σας. Νομίζω όμως πως η αγάπη κέρδισε στο τέλος. Ανάμεσα στο "Ναι" και στο "Μάμα" ένα φως. Το μυθιστόρημα "Lee και Lou" με το οποίο σατιρίζεις τον κόσμο του Κολωνακίου. Λίγο πριν το τέλος, το 2008, κυκλοφόρησαν δύο βιβλία σου. "Δε μ` αγαπάς. Μ`αγαπάς" το ένα. Περιλαμβάνει τα γράμματα που σου έστελνε η μητέρα σου από το Παρίσι. "Η ζωή είναι αγρίως απίθανη" το άλλο.  Πρόκειται για τα ημερολόγια που κρατούσες από το 1959 μέχρι το 1979. 

   Ναι,  η ζωή σου ήταν άγρια κι απίθανη. Μα τα κατάφερες. Αυτό ήθελα να σου πω μέσα από αυτό το γράμμα.  Αυτό θα σου έλεγα αν σε είχα απέναντι μου. Κατάφερες να γίνεις κάτι μεγάλο,  σπουδαίο. Κατάφερες το όνομά σου να μείνει στη Γη, να το λένε καθημερινά εκατοντάδες χείλη.  Με αγάπη. Αληθινή.