Τα αστέρια

 

Να σκοτώσει τα αστέρια.

Αυτός ήταν ο στόχος του.

Τόσες φορές τον είχαν προδώσει 

και το φεγγάρι ούτε μια φορά δεν στάθηκε στο πλευρό του

παρηγορώντας τον ή τιμωρώντας τα αστέρια για την προδοσία τους. 

Τα βράδια που ο ουρανός ήταν καθαρός

ανέβαινε στην ταράτσα.

Έκλεινε τα μάτια.

Συγκέντρωνε τη σκέψη του.

Κι όταν όλα ήταν έτοιμα να εκραγούν

άνοιγε το στόμα του.

Οργισμένες λέξεις

-που κάποτε έμοιαζαν ευχή-

εκτόξευε στον ουρανό

μα γρήγορα εκείνες έσκαγαν

αφήνοντας μια λάμψη και μπόλικο καπνό.

Άνοιγε το στόμα του ξανά και ξανά.

Κι άλλη οργή. Κι άλλες λέξεις. Κι άλλη λάμψη. Κι άλλος καπνός.

Και τα αστέρια εκεί, στη θέση τους.

Γύριζε στο σπίτι απογοητευμένος.

Ποτέ δεν ήμουν καλός στο σημάδι, μονολογούσε

τη στιγμή που έπλενε τα δόντια του για να φύγει η οργή και η κάπνα.