Διάβασα το βιβλίο "Ανατομία Κόρης" της Μαρίας Φακίνου

Άλλο ένα βιβλίο που ήρθε,  αναπάντεχα μεν δίκαια δε, να προστεθεί στην λίστα με τα αγαπημένα μου βιβλία.  Αναπάντεχα γιατί βρέθηκε στα χέρια μου μια στιγμή που δεν έψαχνα κάποιο καινούργιο ανάγνωσμα. Τυχαία το ανακάλυψα στα ράφια ενός μικρού βιβλιοπωλείου στο κέντρο της πόλης  και λίγο ο τίτλος, λίγο το εξώφυλλο,   λίγο οι πρώτες λέξεις που κύλησαν μπροστά από τα μάτια μου - Μάτια φωτογραφική μηχανή: Καλοκαίρι στον Κήπο της Εδέμ. Η μαμά λιάζεται σε μια καρέκλα με ξεθωριασμένο πανί. Ξάφνου τη βλέπω να ξεκαρδίζεται σ' ένα γάργαρο γέλιο. Φέρνει τα γόνατα κοντά στο πρόσωπο για να προστατευτεί. Ο μπαμπάς τη σημαδεύει με το ανοιχτό λάστιχο του ποτίσματος. Ο μπαμπάς ψιχαλίζει τη μαμά (σελ 7) - με έκαναν να το αγοράσω δίχως δεύτερη σκέψη. 

Λίγες ώρες αργότερα ολοκλήρωσα και την δεύτερη ανάγνωση.  Όχι,  το συγκεκριμένο βιβλίο είναι από αυτά που απαιτούν την προσοχή σου. Μια ανάγνωση δεν φτάνει.  Ούτε και δεύτερη.  Ακόμα και τώρα που σού γράφω την άποψή μου, σταματώ, πιάνω το βιβλίο, το ξεφυλλίζω και χάνομαι δίχως να το πάρω χαμπάρι στον κόσμο της ηρωίδας ή καλύτερα στις στιγμές της, στα τραύματά της, σε όσα την σημάδεψαν και την διαμόρφωσαν. Μια μικρή ανάμνηση ξεπηδά καθώς γράφω αυτές τις γραμμές: το ίδιο σκηνικό,  οι ίδιες σκέψεις κι όταν είχα ολοκληρώσει το μυθιστόρημα της σπουδαίας Μαργαρίτας Καραπάνου "Η Κασσάνδρα και ο Λύκος".

Το βιβλίο της Μαρίας Φακίνου "Ανατομία Κόρης" που κυκλοφόρησε τον Μάρτιο του 2017 από τις Εκδόσεις Αντίποδες μπορεί να είναι μικρό σε έκταση (μόλις 80 σελίδες)  σίγουρα όμως πρόκειται για ένα μεγάλο έργο.  Η μικρή του έκταση,  η φόρμα του, με δυσκόλεψαν ως προς την κατάταξή του. Μυθιστόρημα,  νουβέλα,  διηγήματα συνδετικός κρίκος των οποίων είναι τα βιώματα της ηρωίδας, αφήγημα ή ένα άλμπουμ το οποίο δεν εμπεριέχει φωτογραφίες τυπωμένες σε χαρτί αλλά στην ψυχή ενός κοριτσιού που γίνεται κόρη,  γυναίκα 25 ετών κι ακόμα τις κουβαλά; Ίσως και όλα αυτά μα δεν έχει και τόσο σημασία η κατάταξη αλλά η ουσία.

Η Μαρία Φακίνου μετά το μυθιστόρημα της "Το καπρίτσιο της κυρίας Ν." που κυκλοφόρησε το 2007 από τις Εκδόσεις Καστανιώτη (και μάλιστα ήταν υποψήφιο για το Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Συγγραφέα του περιοδικού Διαβάζω) και την νουβέλα "Η αρχή του κακού" (Εκδόσεις Καστανιώτης,  2012), επιστρέφει στα λογοτεχνικά δρώμενα με ένα βαθιά αληθινό,  ουσιαστικό,  κάποιες φορές σκληρό βιβλίο.

Στο κέντρο της ιστορίας είναι η ηρωίδα η οποία σε πρώτο πρόσωπο αφηγείται καταστάσεις που έζησε μέσα στον οικογενειακό "Κήπο της Εδέμ" από τα πρώτα χρόνια της ζωής της μέχρι την ενηλικίωση της. Συνοδοιπόροι σε αυτό το ταξίδι είναι οι γονείς,  ο δίδυμος αδερφός της, ο πρώτος έρωτας,  η απογοήτευση,  η ασθένεια που τους χτυπάει την πόρτα και προσθέτει στους τρυφερούς της ώμους ευθύνες παραπανίσιες,  ο θάνατος,  η ζωή της, η δική της ζωή.  Η συγγραφέας μέσα από τα σύντομα κείμενα,  τις κοφτές φράσεις, τα καλά επιλεγμένα γεγονότα καταφέρνει να παρουσιάσει στον αναγνώστη ένα ολοκληρωμένο παζλ που απεικονίζει τα στάδια ενηλικίωσης ή αλλιώς τον τρόπο που χάνεται η αθωότητα.