Ντίνα Κώνστα: μικρός αποχαιρετισμός και ένα ευχαριστώ
Δεν συνηθίζω
να γράφω για ανθρώπους που «φεύγουν» από την ζωή. Στεναχωριέμαι. Και δεν βρίσκω
τι μπορεί να προσθέσει ακόμα ένα κείμενο στα εκατοντάδες που γράφονται σε κάθε
αποχαιρετισμό. Ένα ακόμα αφιέρωμα. Άσε που, ειδικά σε αυτές τις περιπτώσεις, καμία
διάθεση δεν έχω για αφιερώματα, για παραθέσεις ζωής και έργου. Αλλά το
απόσταγμα αυτών. Αυτό με ενδιαφέρει και αυτό μού δίνει ελπίδα. Πρώτη εξαίρεση ο
Μίκης Θεοδωράκης. Και πώς να μην γράψω για τον Μίκη; Δεύτερη εξαίρεση η
Μαριανίνα Κριεζή. Τώρα έρχεται να προστεθεί και η σπουδαία Ντίνα Κώνστα που έφυγε στα 83 της χρόνια. Πριν
λίγους μήνες είχα μάθει πως το τελευταίο διάστημα ήταν άσχημα. Ζούσε απομονωμένη
σε ίδρυμα. Η άνοια είχε καταπιεί την μνήμη της. Ωστόσο η είδηση του θανάτου της
ήταν ξαφνική. Ακόμα και τώρα που γράφω
αυτές τις γραμμές δεν το έχω συνειδητοποιήσει. Αυτό συμβαίνει με τους ανθρώπους
που έζησαν έντονα και κατάφεραν να σημαδέψουν στιγμές μας. Και η Ντίνα Κώνστα
σημάδεψε πολλές. Κυρίως ως Γιολάντα Ραγιά στο Δις Εξαμαρτείν των Ρέππα-Παπαθανασίου και ως Ντένη Μαρκορά στους Δύο Ξένους των Ρήγα-Αποστόλου. Εκεί την
γνώρισα καλύτερα κι εγώ. Και την αγάπησα. Και την ξεχώρισα. Όμως κομμάτι μου
έγινε περισσότερο μέσα από τους ρόλους που ερμήνευσε σε σήριαλ της κρατικής
τηλεόρασης: ως Ιουλία στο Μαμά και Γιος,
ως Αγγελίνα στο Ο θησαυρός της Αγγελίνας,
ως Σοφία στο σήριαλ Τα χρυσά κορίτσια.
Δυστυχώς δεν είχα την τύχη να την δω στο
θέατρο. Που για να πω την αλήθεια δεν ξέρω αν είναι και τόσο «Δυστυχώς». Όταν
μιλάμε για τέτοιους καλλιτέχνες λίγη σημασία έχει ο τρόπος που έρχεσαι σε επαφή
μαζί τους. Αρκεί να έρθεις. Είτε μέσα από το θέατρο, την τηλεόραση, τον
κινηματογράφο. Η αμεσότητά τους, το ταλέντο τους είναι τόσο ισχυρά που ακόμα
και το ψυχρό, σκληρό, παραμορφωτικό γυαλί της τηλεόρασης μοιάζει ανίσχυρο
μπροστά τους. Δεν μπορεί να τους αφαιρέσει τίποτα. Ούτε να τους αλλοιώσει όψη,
βλέμμα, ψυχή. Κι έτσι αληθινό φτάνει το μήνυμα στον τηλεθεατή. Σε αυτήν την
κατηγορία καλλιτεχνών ανήκει και η Ντίνα Κώνστα. Κι όπως κατάφερε να επιβληθεί
στην δουλειά της έτσι κατάφερε να επιβληθεί και στη ζωή. Ακολουθώντας τα όνειρά
της. Τον δικό της δρόμο. Γεννημένη στη Σάμο το 1938, έχασε τον πατέρα της σε
νεαρή ηλικία και η μητέρα της είχε όνειρο να την δει παντρεμένη με παιδιά. Όπως
και την αδερφή της. Η Ντίνα Κώνστα από την άλλη ήθελε να σπουδάσει
Δημοσιογραφία. Δεν τα κατάφερε. Και σπούδασε ηθοποιός στην σχολή του Μιχαηλίδη.
Κρυφά. Ξεκίνησε την θεατρική της πορεία την δεκαετία του 1960. Στο Εθνικό. Στην
Ελεύθερη Σκηνή. Αργότερα, δεκαετίες του ’80 και του ’90 συναντήθηκε και με την
τηλεόραση. Δημόσια και Ιδιωτική. Σπουδαίοι ρόλοι, έργα. Σπουδαία και εκείνη
στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων. Τελικά το όνειρο της μητέρας της δεν το έκανε
ποτέ πραγματικότητα. Δεν παντρεύτηκε ποτέ. Δεν έκανε παιδιά. Όπως και το όνειρο
κανενός άλλου. Μόνο τα δικά της όνειρα πραγματοποίησε. Μόνο την δική της ζωή
έζησε. Όπως ήθελε: ελεύθερη και ανεξάρτητη από δεσμεύσεις και υποχρεώσεις. Αυτό το κείμενο ένας μικρός αποχαιρετισμός κι
ένα ευχαριστώ για όσα μας/μου χάρισες.
* πηγή: Lifo
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου