ΤΙ ΑΠΕΓΙΝΑΝ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ; (μικρο πεζο)

 

Αν κάτι θυμάμαι έντονα από την παιδική μου ηλικία είναι τα καλοκαίρια. Όχι τα πολύ παιδικά. Από αυτά σκόρπιες εικόνες έχω. Κυρίως με τον πατέρα να γυρίζει το μεσημέρι στο σπίτι, κρατώντας στο χέρι την εφημερίδα, κι εγώ να τρέχω να τον προϋπαντήσω και να του πω τα νέα μου.

Θυμάμαι έντονα τα καλοκαίρια πριν την εφηβεία. Να παίρνω το ποδήλατο τα μεσημέρια που η μάνα έπεφτε να κοιμηθεί και να τρέχω στην άλλη άκρη του χωριού. Εκεί υπήρχε ένα ύψωμα. Κάτω γκρεμός. Πιο κει χωράφια με ελιές και άλλα δέντρα που ποτέ δε θέλησα να μάθω τα ονόματά τους ή τους καρπούς που πρόσφεραν στους ιδιοκτήτες τους. Κι όχι γιατί ήμουν αδιάφορος απέναντι στη φύση αλλά γιατί εγώ τότε δεν έβλεπα χωράφια, γκρεμούς και δέντρα. Μόνο ουρανό έβλεπα. Μόνο γαλάζιο. Πάνω του σχεδίαζα πορείες. Όνειρα που θα έκανα πραγματικότητα τα επόμενα χρόνια. Τα σχεδίαζα προσεκτικά. Με κάθε λεπτομέρεια. Κι όταν έφτανα στο τέλος, καβάλαγα πάλι το ποδήλατο και γραμμή στο σπίτι. Μην ξυπνήσει η μάνα και με κατσαδιάσει που μεσημεριάτικα και με ήλιο ντάλα τρέχω στις ερημιές.

Έμπαινα στο σπίτι αθόρυβα. Πριν φτάσω στο κρεβάτι μου έκανα μια στάση στην κουζίνα. Άνοιγα το ψυγείο και έτρωγα δυο-τρία κομμάτια καρπούζι. Από Ιούνιο μέχρι Αύγουστο πάντα υπήρχε κομμένο καρπούζι στο ψυγείο μας. Κι ύστερα έτρεχα στο κρεβάτι.

Ξαπλωμένος και ικανοποιημένος που δεν με πήρε χαμπάρι η μάνα, γύρναγα στα όνειρα. Τη θέση του ουρανού έπαιρνε το ταβάνι. Εκεί δεν σχεδίαζα. Μόνο πρόσεχα τις λεπτομέρειες. Κι όταν ήμουν σίγουρος πως τίποτα δεν ξέφυγε, έκλεινα τα μάτια και κοιμόμουν ύπνο γλυκό μέχρι να ακουστεί η φωνή της μάνας.

Αυτά τα καλοκαίρια θυμάμαι έντονα. Πριν την εφηβεία. Τα μεσημέρια στο ύψωμα, στον ουρανό, στο γαλάζιο, το παγωμένο καρπούζι, το ταβάνι, τον γλυκό ύπνο, τη φωνή της μάνας μου, τα όνειρα με όλες τις λεπτομέρειες τους κι αναρωτιέμαι τι απέγιναν;