ΣΥΓΧΩΡΕΣΤΕ ΜΕ

 

Στην απομόνωση.

Εδώ και μήνες.

Ίσως και χρόνια.

Δεν έχει συγκρατήσει το μυαλό

την αρχή.

Το μόνο που έχει σημασία είναι η ασφάλεια.

Πρέπει να μείνω ασφαλής

μέχρι το τέλος.

Κι όταν οι νάρκες πάψουν

να συνεχίσω.

Η εποχή μία παύση

παρατεταμένη

και οι ενδιάμεσες απώλειες

οι θυσίες

που απαιτεί το αύριο

για να υπάρξει.

Συγχωρέστε με

που δε συμμερίζομαι αυτήν την άποψη

και φτιάχνω λέξεις

εδώ, στην απομόνωση, στην ασφάλεια μου, στην παρατεταμένη παύση της εποχής.

Συγχωρέστε με

που θρηνώ για τις απώλειες μου

που δεν πιστεύω στις θυσίες

που παλεύω να υπάρξω σήμερα

και που το αύριο

μόνο σαν όνειρο μπορώ να το αντιμετωπίσω

που ίσως βγει.

Ίσως και όχι.