Διάβασα το βιβλίο «Τώρα θα μιλήσω εγώ» του Χάρη Βλαβιανού

 

«Το μόνο αληθινό σπίτι που είχα ήταν το σώμα μου. Και επειδή το μισούσα, το κατέστρεφα. Το κατέστρεφα σιγά σιγά…», γράφει ο συγγραφέας Χάρης Βλαβιανός κάπου στη μέση του βιβλίου. Εκείνος γράφει όμως οι λέξεις βγαίνουν από το στόμα της Μαρίνας, της αδερφής του η οποία έφυγε από τη ζωή στις 11 Ιουνίου του 2017 στο Μιλάνο από νοθευμένη ηρωίνη. Ήταν πενήντα ετών. Ο συγγραφέας που γεννήθηκε στη Ρώμη το 1957, εμφανίστηκε στα γράμματα με την ποιητική συλλογή «Υπνοβασίες» το 1983, κέρδισε το Κρατικό Βραβείο Ποίησης το 2019 για την συλλογή «Αυτοπροσωπογραφία του λευκού», σε αυτό, το δεύτερο πεζογράφημα του με τίτλο «Τώρα θα μιλήσω εγώ» που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πατάκη (είχε προηγηθεί το μυθιστόρημα «Το αίμα νερό» το 2015) δίνει φωνή στην αδερφή του,  τρία χρόνια μετά τον θάνατο της. Η Μαρίνα λοιπόν παίρνει τον λόγο και μιλά για τη δύσκολη ζωή της, τη μάχη της με τα ναρκωτικά, για τα τραύματά της. Το μεγαλύτερο: η μητέρα της. «Εκείνη με οδήγησε στον θάνατο. Εκείνη – που απαιτούσε να την αποκαλώ “μαμά”».

Αφήγημα, μυθιστόρημα, νουβέλα, μονόλογος… δεν ξέρω πώς να χαρακτηρίσω το βιβλίο του Βλαβιανού. Σε ποια κατηγορία να το κατατάξω. Μου ταιριάζει περισσότερο το μονόλογος, ναι, ένας σκληρός – σπαρακτικός μονόλογος μιας γυναίκας για τη γυναίκα που την έφερε στη ζωή. Όμως δεν με απασχολεί πολύ το θέμα της κατάταξης του έργου. Αλλά ο πόνος, η μοναξιά, οι δαίμονες, τα αδιέξοδα, οι μάχες της Μαρίνας, τα σκοτάδια της που ο αδερφός της και συγγραφέας του βιβλίου φέρνει στο φως για να λυτρωθεί η Μαρίνα. Ίσως και ο ίδιος που δεν κατάφερε να τη σώσει.

Το βιβλίο ξεκινά με έναν μικρό πρόλογο του συγγραφέα στον οποίο περιγράφει τη μέρα όπου ένας Ιταλός του ανακοίνωσε από το τηλέφωνο τον θάνατο της αδερφής του. Μετά τον λόγο παίρνει η νεκρή Μαρίνα και συμπληρώνει τα κομμάτια του παζλ της σκληρής ζωής της. Η δύσκολη σχέση με την μητέρα της, ο άγνωστος πατέρας, ο στοργικός αδερφός, τα ναρκωτικά, τα μπες – βγες σε διάφορες κοινότητες απεξάρτησης, οι έρωτες, η μοναξιά, ο θάνατος…

Το βιβλίο το διάβασα με μιαν ανάσα. Δεν μπορούσα να το αφήσω από τα χέρια μου. Κι αφού το τέλειωσα, ξανά από την αρχή. Και μετά από λίγο πάλι στις σελίδες του να διαβάζω τα λόγια της Μαρίνας από την πένα του αδερφού της. Και μέρες μετά το κουβαλούσα στο μυαλό, στις σκέψεις μου, συζητούσα για αυτό. Σίγουρα είναι το θέμα, σίγουρα η ζωή της Μαρίνας μα και η ικανότητα του Βλαβιανού να τα δώσει όλα αυτά στον αναγνώστη με τον σωστό τρόπο. Γρήγορος ρυθμός, λιτός και ανεπιτήδευτος λόγος, έντονες εικόνες και συναισθήματα και αλήθεια. Ο συγγραφέας δεν έχει καμία διάθεση να ωραιοποιήσει καταστάσεις. Τα γράφει όλα έτσι όπως τα βίωσε και θα τα έλεγε η αδερφή του.  Άλλωστε το «Τώρα θα μιλήσω εγώ» είναι το κύκνειο άσμα της.