Κυριακή

 

Κυριακή.

Δεν πρέπει να πάω στη δουλειά.

Δεκέμβρης.

Κρύο.

Οι άνθρωποι περνούν βιαστικά

κάτω από το μπαλκόνι μου.

Στο πάρκο

απέναντι

μόνο ξερά φύλλα.

Το τηλέφωνο νεκρό.  

Δεν είχα κάποια πρόταση για να βγω.

Δεν το επιδίωξα.

Ίσως και να κουράστηκαν να με αναζητούν.

Χωρίς πίκρα το λέω.

Κυριακή.

Παιδεύομαι στον καναπέ.

Η μέση μου, ο αυχένας μου, το κεφάλι μου

πονάνε.

Επιθυμούν μια κίνηση.

Δεν υπακούω.

Μένω στην ίδια θέση.

Ακίνητος.

Πεισματικά.

Κι ας πονώ.

Από το πρωί.

Είναι βράδυ.

Κυριακή.

Ψάχνω κάτι

-ποιος ξέρει τι;-

στο ταβάνι.

Δεν υπάρχει τίποτα.

Όπως και πουθενά αλλού εδώ τριγύρω.

Μόνο εσύ υπάρχεις.

Μέσα μου.

Και απόψε.