Σου γράφω κάθε μέρα

 

Θυμάμαι την αδερφή μου

στα μέσα της εφηβείας μας

να κρατά ημερολόγιο.

Θυμάμαι να την πειράζω, να την κοροϊδεύω

τα βράδια που έβγαζε κάτω από το στρώμα το μικρό τετράδιο

και να καταγράφει όσα είχαν συμβεί μέσα στη μέρα.

Αλλά κι αργότερα

όταν μεγαλώσαμε αρκετά

τη θυμάμαι να γράφει.

Όχι ημερολόγιο

αλλά το πρόγραμμα της ημέρας, τις υποχρεώσεις…

Αμέτρητα, πολύχρωμα post it κολλημένα παντού

κι εγώ πάλι ειρωνικός.

Και τώρα

κοίτα πως άλλαξαν τα πράγματα.

Σου γράφω.

Σου γράφω κάθε μέρα.

Γράφω σε εσένα για εσένα.

Σε τετράδια, ημερολόγια, ατζέντες και πολύχρωμα post it.

Γράφω παντού: στο δρόμο, στη δουλειά, στο σπίτι…

Είμαι συνέχεια αφηρημένος.

Σου γράφω πάντα γιατί σε συναντώ παντού.

Μια μνήμη, μια κουβέντα φτάνει

για να σε επαναφέρει για τα καλά.

Γράφω και πονώ.

Πονώ και γράφω.

Κι ύστερα κρύβω όλες μου τις λέξεις

σε συρτάρια, ντουλάπια, κάτω από το στρώμα…

όχι, δε θα διαβάσεις ποτέ ούτε μια λέξη…

Τότε γιατί; Άλλο ένα γιατί. Γιατί σου γράφω;

Σου γράφω για να κρατάω ζωντανή τη μορφή σου στη μνήμη μου.

Σου γράφω για να αισθάνομαι την παρουσία σου δίπλα μου κάθε στιγμή και πως μοιράζομαι την ανούσια καθημερινότητά μου μαζί σου.

Σου γράφω γιατί μόνο οι λέξεις

καθώς κυλούν στο χαρτί

παίρνουν λίγο από τον πόνο μου.

Σου γράφω από φόβο.

Φοβάμαι πως αν δεν το κάνω θα υποκύψω…

Άραγε εσύ

όλον αυτόν τον καιρό που λείπεις

έχεις γράψει μια λέξη για εμένα;

Με σκέφτεσαι καθόλου;

Σκέφτεσαι την αρχή μας, τις στιγμές μας, το τέλος μας;

Μιλάς για εμάς με φίλους;

Μου έχεις γράψει έστω μια λέξη που δε θα διαβάσω ποτέ;