Διάβασα το μυθιστόρημα «Οι κόρες» του Alex Michaelides

 

Πριν λίγο καιρό ολοκλήρωσα το μυθιστόρημα του Alex Michaelides με τίτλο «Οι κόρες» που στη χώρα μας κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Διόπτρα. Για τον συγγραφέα δεν γνώριζα τίποτα. Πολλές φορές όμως το βλέμμα μου είχε πέσει πάνω του: σε βιτρίνες βιβλιοπωλείων αλλά και σε πολλές αναρτήσεις στα social media. Αυτό ήταν και το κίνητρο για να αναζητήσω το δεύτερο βιβλίο του (το πρώτο του μυθιστόρημα κυκλοφόρησε και πάλι από τις Εκδόσεις Διόπτρα τον Απρίλιο του 2019 με τίτλο «Η σιωπηλή ασθενής»): η μαζική αναφορά στο βιβλίο.

Ομολογώ πως ήμουν επιφυλακτικός. Όπως και με όλα τα βιβλία του συγκεκριμένου είδους. Τα ψυχολογικά-αστυνομικά θρίλερ δεν είναι τα αγαπημένα μου. Εξαιρέσεις φυσικά και υπάρχουν. Και τολμώ να πω πως ο Michaelides αποδείχθηκε μια από αυτές. Ειδικά αν σκεφτούμε πως «Οι κόρες» είναι μόλις το δεύτερο του μυθιστόρημα.

Πρώτο βήμα λοιπόν ήταν να αρχίσω να ψάχνω πληροφορίες για τον συγγραφέα και το μέχρι τότε έργο του. Οι πληροφορίες εντυπωσιακές: γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κύπρο, κάτοχος μεταπτυχιακού στην Αγγλική Λογοτεχνία και τη σεναριογραφία,  το πρώτο του «Η σιωπηλή ασθενής» βρισκόταν στη λίστα best sellers των New York Times για καιρό ενώ κυκλοφόρησε και έκανε τεράστια επιτυχία σε περισσότερες από πενήντα χώρες.

Δεύτερο βήμα να διαβάσω την περίληψη του βιβλίου.

«Η Μαριάννα είναι βέβαιη γι’ αυτό. Όμως, δεν μπορεί να τον αγγίξει κανείς. Όμορφος και χαρισματικός, ο Φόσκα διδάσκει αρχαία τραγωδία στο Πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ και λατρεύεται τόσο από το προσωπικό όσο και από τους φοιτητές του – ειδικά από τα μέλη μιας κλειστής ομάδας ευνοούμενων φοιτητριών, που είναι γνωστές ως Κόρες.

    Η Μαριάννα είναι μια λαμπρή αλλά και θλιμμένη ψυχολόγος η οποία αποκτά εμμονή με τις Κόρες, όταν ένα από τα μέλη τους –φίλη της ανιψιάς της, της Ζόι– βρίσκεται δολοφονημένο στο Κέμπριτζ.

   Έχοντας υπάρξει και η ίδια φοιτήτρια του πανεπιστημίου αυτού στο παρελθόν, δεν θα αργήσει να υποπτευθεί πως πίσω από την ειδυλλιακή ομορφιά των μεσαιωνικών κτιρίων και τις αρχαίες παραδόσεις κρύβεται κάτι απειλητικό. Και είναι πεπεισμένη πως, παρά το άλλοθί του, ο Έντουαρντ Φόσκα είναι ένοχος για τον φόνο.

Γιατί όμως να βάλει στόχο μια φοιτήτριά του;

Και πώς δικαιολογείται η εμμονή του με τα Ελευσίνια Μυστήρια και το ταξίδι της Περσεφόνης –της Κόρης– στον Άδη;

Όταν ανακαλύπτεται άλλο ένα πτώμα, η εμμονή της Μαριάννας να αποδείξει την ενοχή του Φόσκα βγαίνει εκτός ελέγχου, απειλώντας να καταστρέψει τόσο την αξιοπιστία της όσο και τις πιο στενές της σχέσεις. Όμως, είναι αποφασισμένη να σταματήσει αυτόν τον δολοφόνο, έστω κι αν της κοστίσει τα πάντα.

Ακόμα και τη ζωή της…»

Τόσο οι εντυπωσιακές πληροφορίες για τον ίδιο τον συγγραφέα αλλά και η εντυπωσιακή πορεία του πρώτου του μυθιστορήματος όσο και η έξυπνα γραμμένη περίληψη με έπεισαν να αναζητήσω το βιβλίο. Σύντομα το είχα στα χέρια μου και έφτανε ένα πρώτο βλέμμα στον πρόλογο του να με κάνει να μην μπορώ να το αφήσω.

«Ο ΕΝΤΟΥΑΡΤ ΦΟΣΚΑ ήταν δολοφόνος…»

Έτσι αρχίζει η ιστορία. Κάπου εκεί θυμήθηκα τη συμβουλή που άκουγα στα σεμινάρια δημιουργικής γραφής ή που διάβαζα στα εγχειρίδια του είδους: 

...Η πρώτη φράση είναι καθοριστική. Πρέπει να είναι γραμμένη με τρόπο που να δημιουργεί περιέργεια στον αναγνώστη ώστε να θέλει να δει τι θα γίνει παρακάτω...

Και ο Michaelides το πέτυχε. Στη συνέχεια η γρήγορη πλοκή, τα μικρά κεφάλαια και η πληροφορίες που έρχονταν η μια μετά την άλλη και προχωρούσαν με άριστο τρόπο την πλοκή με έκαναν να μην μπορώ να αφήσω το βιβλίο από τα χέρια μου. Αν και 446 σελίδες και με πρόγραμμα αρκετά φορτωμένο δεν μου πήρε παραπάνω από τρεις ημέρες για να φτάσω στο τέλος.

Με λίγα λόγια η ιστορία: Η Μαριάννα, ψυχολόγος με σπουδαία καριέρα η οποία προσπαθεί να βρει τις ισορροπίες της και να γιατρέψει τις πληγές της μιας και πριν από κάποιους μήνες ο αγαπημένος της Σεμπάστιαν έχασε τη ζωή του σε παραλία της Νάξου ενώ βρισκόταν στο σπίτι της στο Λονδίνο,  μαθαίνει από την Ζόι (ανιψιά της που σπουδάζει στο Κέμπριτζ) ότι μια συμφοιτήτριά και φίλη της, η Τάρα, έχασε τη ζωή της μετά από επίθεση με μαχαίρι. Από το σημείο αυτό η δράση είναι γρήγορη. Η Μαριάννα αφήνει το Λονδίνο και πηγαίνει κοντά στη Ζόι. Εκεί μαθαίνει για μια ομάδα φοιτητριών, τις Κόρες, μέλος της οποίας ήταν και η Τάρα. Όλες οι υποψίες πέφτουν στον καθηγητή Φόσκα. Η Μαριάννα αφήνει για λίγο στην άκρη το ρόλο της θείας – ψυχολόγου και αναλαμβάνει το ρόλο του ντετέκτιβ. Στόχος της να ξεσκεπάσει τον Φόσκα πριν να είναι αργά. Πολύ γρήγορα ακολουθεί και δεύτερη δολοφονία. Άλλη μια κοπέλα. Άλλη μια κόρη…

Γρήγορη και καλοδουλεμένη πλοκή, ολοκληρωμένοι χαρακτήρες, μυστήριο, αγωνία και όλα αυτά μπλεγμένα με μύθους, αρχαίες τραγωδίες, τον Ευριπίδη, τα Ελευσίνια Μυστήρια, τα ποιήματα του άγγλου ποιητή   Άλφρεντ Τένισσον (ο οποίος είχε βρεθεί ως φοιτητής στο Κέμπριτζ αλλά δεν κατάφερε να ολοκληρώσει τις σπουδές του), το ανατρεπτικό τέλος αποδεικνύουν πως ο Alex Michaelides ξέρει να στήνει με αριστοτεχνικό τρόπο ιστορίες μυστηρίου, έχει την ικανότητα να περιγράφει και να αναλύει τον ψυχισμό των χαρακτήρων του και να τον μεταφέρει με πειστικότητα  στο χαρτί και στους αναγνώστες, αλλά και πως η τεράστια επιτυχία του (και μάλιστα σε τόσο σύντομο διάστημα) δεν είναι θέμα τύχης αλλά ταλέντου.