η διαφορά μας...

 

Από τη στιγμή που έφυγες

δεν πέρασε μέρα που να μην σε σκεφτώ.

Δεν έπαψες ποτέ να υπάρχεις

στην καρδιά, στην ψυχή, στο μυαλό μου.

Δεν έπαψες ποτέ να γεμίζεις

την άδεια καθημερινότητά μου.

Μα η παρουσία σου κρατούσε λίγο.

Τόσο, που να μπορώ να τη διαχειριστώ.

Σε σκεφτόμουν όσο μπορούσα να αντέξω.

Κι όταν ένιωθα τον κίνδυνο

σε έσβηνα

σε παρέες, αγκαλιές και φιλιά 

ξένα, άγευστα

που όμως σε νικούσαν.

Σε νικούσα κι εγώ.

Απελευθερωνόμουν από τα δεσμά σου.

Και προχωρούσα.

Μέχρι να εμφανιστείς ξανά.

Ξαφνικά.

Απροειδοποίητα.

Και πάλι από την αρχή…

Παιδεύομαι.

Σπρώχνω τον εαυτό μου έξω από τα όρια.

Παίρνω το ρίσκο.

Κουράζομαι.

Εξαντλούμαι.

Μα σήμερα

μέσα σε αυτήν την αέναη επανάληψη

ανακάλυψα τη διαφορά μας.

Εσύ, μοίραζες την ύπαρξή σου σε πολλές πραγματικότητες

και δινόσουν σε όλες με πάθος.

Εγώ, είχα μόνο μία πραγματικότητα

τη δική μας.

Ποτέ δεν μπόρεσα να δημιουργήσω και μια παράλληλη.

Ποτέ δεν κατάφερα να δοθώ με πάθος σε κάτι άλλο

από φόβο μην αφαιρέσω κάτι από το πάθος μου για εσένα.

Για αυτό είχες τη δύναμη να πεις «τέλος» και να εγκαταλείψεις

μια από τις πολλές πραγματικότητές σου.

Για αυτό δεν άντεξα.

Για αυτό τραυματίστηκα ανεπανόρθωτα.

Γιατί άφησες την μόνη πραγματικότητά μου

τη δική μας.