Πρώτη ανάρτηση (μπορεί και τελευταία)

 

Η αλήθεια είναι ότι η σχέση μου με αυτό που αποκαλούμε blogging είναι μεγάλη και περίεργη. Μεγάλη γιατί ξεκινά πριν από πολλά χρόνια. Περίεργη γιατί το παρατούσα γρήγορα.

Πρώτη φορά δημιούργησα blog το 2013. Λίγους μήνες πριν είχα ολοκληρώσει ένα σεμινάριο δημιουργικής γραφής με τον Αλέξανδρο Ντερπούλη, είχα δημοσιεύσει τις πρώτες μου ιστορίες και κυκλοφορήσει την πρώτη συλλογή διηγημάτων μου «Οι πρώτες σελίδες» από τις Εκδόσεις Σαΐτα. Έτσι αποφάσισα να δημιουργήσω το δικό μου blog όπου νέοι, πρωτοεμφανιζόμενοι και ανερχόμενοι συγγραφείς θα συναντούσαν παλιούς, καταξιωμένους και όλοι μαζί θα (μου) μιλούσαν για τη δουλειά και το έργο τους. Το όνομα του blog: Λογοτεχνικό Ταξίδι. Πράγματι, σε μικρό χρονικό διάστημα, το Λογοτεχνικό Ταξίδι έγινε αυτό που είχα στο μυαλό μου: ένας τόπος συνάντησης και ένας τρόπος επικοινωνίας. Η επισκεψιμότητα του blog, μέρα με τη μέρα μεγάλωνε. Όμως έναν χρόνο (και κάτι) μετά ο ενθουσιασμός μου έσβησε και έτσι σταμάτησα να τροφοδοτώ το blog με νέο υλικό.

Κάποια χρόνια αργότερα (δε θυμάμαι πόσα) αποφάσισα να δημιουργήσω ένα προσωπικό blog με στόχο να συγκεντρώσω σε αυτό όλο το αρχείο μου: άρθρα, συνεντεύξεις, κριτικές, ιστορίες, βιβλία… Και το δημιούργησα. Και παιδεύτηκα πολύ για να το δημιουργήσω, να βάλω τάξη στο αρχείο μου, να συγκεντρώσω όλο το υλικό μου κάτω από μια «ομπρέλα». Δεν παιδεύτηκα όμως καθόλου κάποιους μήνες αργότερα, να πατήσω το κουμπί «ΟΡΙΣΤΙΚΗ ΔΙΑΓΡΑΦΗ» μιας και δεν έβρισκα κανένα νόημα σε όλο αυτό. Τελικά η εικόνα, η σκέψη, η ανάγκη ενός τακτοποιημένου αρχείου δε με αφορούσε ποτέ.

Σήμερα επανέρχομαι στο blogging χωρίς να ξέρω το λόγο. Το μόνο σίγουρο είναι πως αυτήν είναι η πρώτη ανάρτηση (μπορεί και η τελευταία).