Κυκλοφορία: Λογοτεχνικό περιοδικό ΚΕΦΑΛΟΣ | Τεύχος 9
Κυκλοφορεί το 9ο τεύχος του λογοτεχνικού περιοδικού Κέφαλος στο οποίο συμμετέχω με το διήγημα "Ιχνηλάτηση" και με τα ποιήματα "Εσωστρέφεια", "Όσα δικά σου".
Ένας μήνας. Νεκρός μήνας. Όχι, δεν κάνω τίποτα. Κάθομαι στον καναπέ. Μόνος
μου. Δεν επικοινωνώ με κανέναν. Δεν απαντάω στα τηλέφωνα, στα μηνύματα. Μόνο
στη μάνα μου για να μην ανησυχεί. «Είμαι καλά», της λέω και ύστερα τη ρωτάω
άσχετα και προσπαθώ να μην καταλάβει.
Μόνος. Κλεισμένος στους τέσσερις τοίχους.
Ένας μήνας πέρασε από τη φυγή της και από τότε πόνος και μοναξιά.
Ένας μήνας με πόρτες κλειστές. Παράθυρα κλειστά. Κουρτίνες τραβηγμένες. Κι
αν τις τραβήξω, αν ανοίξω τα παράθυρα τι θα δω; Όλα με αφήνουν αδιάφορο πια.
Κάποτε, τέτοια εποχή, αντίκριζα την άνοιξη από το παράθυρο μου. Μαζί την
αντικρίζαμε και κάναμε όνειρα. Θυμάσαι; Τώρα, σαν κάποιος να την έκλεψε. Όπως
και τα άνθη και τη μυρωδιά των λουλουδιών. Ένας μήνας. Νεκρός μήνας. Μια άνοιξη.
Νεκρή άνοιξη.
Κοιτάζω το ημερολόγιο. Ξαφνικά θυμάμαι... Σε μια εβδομάδα θα γιορτάσουμε
την Ανάσταση του Χριστού. Όχι εγώ μιας και όλα ανατράπηκαν. Σε μια βδομάδα θα
έπαιρνα άδεια από τη δουλειά και θα φεύγαμε για Πήλιο. Τώρα δεν υπάρχει
δουλειά. Δεν υπάρχει άδεια. Το Πήλιο μια κουκίδα στο χάρτη. Με ενημέρωσαν από
το ξενοδοχείο πως δεν μπορούν να μου επιστρέψουν την προκαταβολή και αν ήθελα
να καταθέσουμε την ημερομηνία της κράτησης μετά τις γιορτές. Δεν ήθελα. Χωρίς
εσένα δε θέλω τίποτα.
Έφυγες. Με κάποιον. Δεν ξέρω με ποιόν. Το μόνο που ξέρω είναι πως τον
τελευταίο καιρό σε είδα να αλλάζεις, να με κοιτάζεις με απέχθεια, να νευριάζεις
κάθε φορά που σου έλεγα να αφήσεις το κινητό, τις δουλειές, να τα αφήσεις όλα
για να κάνουμε κάτι μαζί. Κι έβρισκες δικαιολογίες κάθε φορά που σε πλησίαζα
ερωτικά και προφάσεις για να με διώχνεις από το σπίτι. Έστω και για λίγο. Ώσπου,
αποφάσισες να φύγεις εσύ.
«Εδώ και
κάποιους μήνες βλέπω κάποιον... Αγαπάω κάποιον άλλον», αυτό μού είπες και πριν
προλάβω να αντιδράσω έσυρες από το δωμάτιο τη βαλίτσα.
Ένας μήνας. Νεκρός μήνας. Δεν κάνω τίποτα. Αρνούμαι. Όλες οι συνήθειες μου
μένουν κρεμασμένες στην άδεια της ντουλάπα. Μια άνοιξη. Νεκρή άνοιξη. Χωρίς
λουλούδια, μυρωδιές και την εικόνα δύο ανθρώπων να περπατούν, κρατώντας ο ένας
το χέρι του άλλου, στο απέναντι πάρκο. Μόνο μια λέξη έχει καρφωθεί στο μυαλό
μου: «ιχνηλάτηση» και άρχισα να περπατώ τα χρόνια μου προς τα πίσω μπας και
καταλάβω πώς έφτασα ως εδώ. Πώς έφτασα να ζω έναν νεκρό μήνα, μια νεκρή άνοιξη.
Χωρίς δουλειά, συνήθειες, χωρίς εσένα να περπατάμε στο απέναντι πάρκο, χέρι
χέρι, να περπατάμε στη ζωή μαζί. Πώς έπαψε να υπάρχει αυτό το μαζί; Πότε; Και εγώ, γιατί δεν το κατάλαβα;
Πανικός! Πιάνω τα πράγματα από την αρχή. Βάζω σημάδια και τα ακολουθώ. Ο δρόμος
με βγάζει ένα μήνα πριν. Όλα στη θέση τους. Κι ύστερα...ένας μήνας νεκρός. Μια
άνοιξη νεκρή. Μια φυγή, η φυγή σου και
όλα σκόρπισαν στον αέρα. Βάζω και άλλα σημάδια. Κάνω ξανά τη διαδρομή.
«Ιχνηλάτηση», λέω, ξανά και ξανά στον εαυτό μου μα ως τώρα, δεν έβγαλα κάποιο
συμπέρασμα.
ΟΣΑ ΔΙΚΑ ΣΟΥ ΚΡΑΤΑΩ ΦΥΛΑΓΜΕΝΑ | ΠΟΙΗΜΑ
Δεν έχω άλλες λέξεις ∙ πια
Μόνο τις δικές σου
Για όσα δικά σου κρατάω φυλαγμένα θέλω να μιλάω
Στο σκοτάδι, στις σκιές
μιας και κανείς δεν περνάει από εδώ πλέον.
Το σώμα στεγνό σαν λουλούδι στη γλάστρα, διψασμένο
και το χώμα του ξερό
Η ψυχή άδεια, κουλουριασμένη σε μιαν άκρη ∙ χωρίς ελπίδα ανάστασης
Κι εγώ, συνεχίζω να μιλώ για εσένα
Για όσα δικά σου κρατάω φυλαγμένα στη μνήμη
Κάθε μου σκέψη σε εμπεριέχει
Κάθε μου λέξη
Λες και δεν υπήρξε τίποτα πιο πριν
Και μετά
Λες και υπήρξες μόνο εσύ
ΕΣΩΣΤΡΕΦΕΙΑ | ΠΟΙΗΜΑ
Βαρέθηκα την τόση εσωστρέφεια
Τα θέλω γίνονται πληγές
Τα όνειρα πονάνε
Στριμώχνονται στο σκοτάδι
Θέλουν να δουν το φως
Να αντικρίσουν την πραγματικότητα
Να σκορπίσουν στο σύμπαν
Βαρέθηκα την τόση εσωστρέφεια
Παίρνω φόρα και σκορπώ όνειρα στο σύμπαν
Κι αισθάνομαι πως θα νικήσω
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου