Κυκλοφορία: Λογοτεχνικό Βήμα- η εφημερίδα των λογοτεχνών

 ΕΚΔΟΘΗΚΕ ΤΟ ΝΕΟ ΦΥΛΛΟ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ ΜΑΣ: «ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΒΗΜΑ» (ΦΥΛΛΟ 30-31 - ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 31 ΙΟΥΛΙΟΥ 2020 - ISSN: 2654-1246) στο οποίο συμμετέχω με το ποίημα "Τέλος" και το πεζό "Έξω απ' το παράθυρό μου".

ΤΕΛΟΣ! | ποίημα

Τίποτα δεν μαρτυρούσε τη σκέψη σου

Καμιά κίνηση δε φανέρωνε το μυστικό σου

Μια λέξη μόνο πάγωσε τα πάντα

Μια λέξη, κρύα παγωμένη σε μια ηλιόλουστη μέρα.

Τέλος! 

Ξαφνικά σκοτάδι

Τα λουλούδια στο βάζο μαράθηκαν

Τα χρώματα στους τοίχους ξέβαψαν

Κι άσπρες κουρτίνες, μαύρα πανιά

Τέλος!

Μπήκες στο δωμάτιο

Η ντουλάπα άδειασε

Η βαλίτσα γέμισε

Το κρεβάτι μίκρυνε ξαφνικά

Πώς;

Το χέρι σου δεν τρέμει

Η φωνή σου δεν τρέμει

Τα μάτια σου στεγνά

 Τέλος!

Σ’ ακολούθησα ως την πόρτα

Δεν γύρισες στιγμή

Δεν αμφέβαλλες στιγμή για την απόφαση σου

Περίμενα ώρες πίσω από την πόρτα 

Περίμενα να ακούσω το κλειδί

Περίμενα να επιστρέψεις

Το τέλος να γίνει πανικός, συγγνώμη, μετάνοια

Μα δεν επέστρεψες

«Έξω από το παράθυρο μου…» | μικρό πεζό 

Σήμερα με νίκησε πάλι. Αυτό το αίσθημα απελπισίας, φώλιασε μέσα μου και σαν λίπασμα, δυνάμωσε τα αγκάθια που ταλαιπωρούν εδώ και καιρό την ψυχή μου. Τι κι αν υποσχέθηκα πως δε θα δώσω ξανά χώρο; Τι κι αν προσπάθησα; Ηττήθηκα!

Δεν ξέρω τι φταίει. Ίσως η άνοιξη που γεννιέται έξω από το παράθυρο μου. Τα παιχνίδια του ήλιου, τα χρώματα των λουλουδιών, οι μυρωδιές τους, οι μέλισσες που τρυγούν τους χυμούς τους… Ίσως φταίει που φοβάμαι όλα αυτά…

Φόβος! Το σκέφτομαι τώρα κι η απελπισία μεγαλώνει. Δεν είμαι ευτυχισμένος εδώ και καιρό. Δεν είμαι ανέμελος, ήρεμος, δεν χαμογελώ. Να πως ορίζω την ευτυχία: Μια μέρα χωρίς σκέψεις, χωρίς αν… Το μυαλό άδειο σαν λευκό χαρτί. Πού και πού κανένα σημάδι αγάπης να λερώνει την επιφάνεια του. Ένα χαμόγελο, ένα βλέμμα, ένα σ’ αγαπώ αυθόρμητο σαν καλημέρα, ένα ανοιξιάτικο πρωινό μαζί σου… Πόσο καιρό έχω να ζήσω μια Άνοιξη μαζί σου; Ούτε που θυμάμαι.

“Και γιατί δεν φεύγεις;”, σπάει σε κομμάτια κάθε προσπάθεια μου μια φωνή που φθάνει σαν κυματάκι ήρεμο στα αφτιά μου. Μα μόλις μπει το ερωτηματικό, ξεσπά η αντάρα μέσα μου. Σαν αθώα ερώτηση μικρού παιδιού, που όμως μπορεί να σε τρυπήσει ως το μεδούλι. Κι άνοιξη όλο κι απομακρύνεται.

Κι αν έχω πει να φύγω. Μια και δυο. Μα καμιά δεν το τόλμησα. Και το μικρό παιδί επανέρχεται: “Γιατί;” Συνήθεια, βγαίνει η απάντηση από τα χείλη. Άλλη ασήκωτη λέξη. Τόσο μικρή, απλή λέξη άντε όμως να τη σηκώσεις. Θέλει δύναμη, κουράγιο κι αποφάσεις αμετάκλητες, οριστικές. Χωρίς πισωγυρίσματα στο πρώτο δάκρυ, στο πρώτο σε παρακαλώ, στην πρώτη υπόσχεση πως θα αλλάξουν όλα. Αλήθεια, πόσες φορές πρέπει να ματαιωθεί αυτή η υπόσχεση μέχρι να πάρουμε την απόφαση; Αυτό αναρωτιέμαι κι η άνοιξη όλο κι απομακρύνεται.

Για μια στιγμή γαντζώνω το βλέμμα στις συστάδες των λουλουδιών. Βάζω σημάδι την άγρια ομορφιά τους για να στήσω το άλλοθι μου. Δεν φεύγεις εύκολα από κάτι τόσο σημαντικό. Θέλει υποχωρήσεις το μαζί . Συμβιβασμούς. Δεν αγγίζω αυτή τη λέξη. Νιώθω κουρασμένος κι η άνοιξη δε μπορεί να περιμένει.

Σε κοιτάζω που κοιμάσαι. Ξαπλώνω δίπλα σου. Δεν ακούω την ανάσα σου μα πια δεν ανησυχώ. Κάποτε κολλούσα το αφτί μου κρυφά στην πλάτη σου για να βεβαιωθώ. Τώρα ξέρω. Τώρα είμαι κουρασμένος. Κι η Άνοιξη προχωρά.

Γυρίζω από την άλλη μεριά. Τραβάω τα σκεπάσματα μέχρι πάνω. Προσπαθώ να ελέγξω την ανάσα μου ώστε να μην ακούσεις την απελπισία μου. Δε θέλω πια να είσαι μάρτυρας της. Κλείνω τα μάτια μα η εικόνα των λουλουδιών με την άγρια ομορφιά, δεν φεύγει από μπροστά μου. 

Σηκώνομαι. Πλησιάζω ξανά το παράθυρο. Το ανοίγω: μυρωδιές, χρώματα, άγρια ομορφιά… Η άνοιξη είναι εκεί και με περιμένει. Παίρνω φόρα και βουτώ μέσα της.   

*Πρώτη δημοσίευση: 31.07.2020 στην εφημερίδα Λογοτεχνικό Βήμα