Συζήτηση με αφορμή ένα… “Κίτρινο Υποβρύχιο” | inner.gr

Δευτέρα, 8 Απριλίου 2019

 

 Καιρό ήθελα αυτή την συζήτηση. Συγκεκριμένα από τη στιγμή που στα αφτιά μου έφτασε η είδηση: “… η Σεμίνα έγραψε βιβλίο”.  Η Σεμίνα, ένα όνομα που η τεράστια καριέρα που το ακολουθεί, μου επιβάλει να το συνοδεύσω και με το επίθετο… Διγενή. Κανονικά μα… συγχωρέστε με, δεν αισθάνομαι άνετα, βολικά. Το πρόσωπο της, η φωνή της, το ζεστό χαμόγελο της μου δημιουργούν μια οικειότητα, μου φέρνουν στο μυαλό εικόνες εφηβικές, ενήλικες. Βράδια με συντροφιά αγαπημένους καλλιτέχνες, χιούμορ, γέλια, μουσικές…

 Η είδηση επιβεβαιώθηκε σύντομα. Το “Κίτρινο Υποβρύχιο” της Σεμίνας ξεκίνησε το ταξίδι του από τις Εκδόσεις Πατάκη.

Αρχές Φεβρουαρίου και οι μνήμες ξυπνούν στον ΙΑΝΟ και στην παρουσίαση του βιβλίου. Ο χώρος ασφυκτικά γεμάτος. Πρόσωπα γνωστά, αγαπημένα μα κυρίως πρόσωπα που αγαπούν τη Σεμίνα. Πολύ! Εκείνη κινείται στο χώρο κάπως αμήχανα, μουδιασμένα μα με το ίδιο ζεστό χαμόγελο, το ίδιο χιούμορ, το ίδιο λαμπερό βλέμμα που διαπερνούσε κάποτε τις οθόνες μας… Όλα… σαν να μην πέρασε μια μέρα.

Εκείνο το βράδυ δεν βρήκα το θάρρος να την πλησιάσω παρά μόνο για να μου υπογράψει το βιβλίο κι ύστερα έπεσα με τα μούτρα στο διάβασμα. Υπέροχο το Κίτρινο Υποβρύχιο.

“Υπέροχο το Κίτρινο Υποβρύχιο” της είπα και λίγες μέρες αργότερα, όταν τη συνάντησα τυχαία στο Θέατρο Από Κοινού κι εκείνη με ευχαρίστησε με χαρά που έμοιαζε με χαρά μικρού παιδιού τη στιγμή που καταφέρνει κάτι καινούργιο.

Με την ίδια χαρά δέχτηκε και να μου μιλήσει για το Κίτρινο Υποβρύχιο, την τηλεοπτική της πορεία και την απόφαση της να την εγκαταλείψει, για το ξεκίνημα της, για τα παιδικά της χρόνια…        

Πριν χρόνια, σε ένα υπόγειο της πλατείας Αττικής, δηλώσατε στην οικογένεια σας πως όταν μεγαλώσετε θα γίνετε Δημοσιογράφος. Μετά από αυτή την πορεία, έχετε αποκωδικοποιήσει, τι σας οδήγησε σε αυτή τη δήλωση;

Nόμιζα πως αυτοί που έφτιαχναν περιοδικά , εφημερίδες κι εκπομπές στα ραδιόφωνα, ήταν κάτι σαν μικροί θεοί. Έφτιαχναν αληθινά παραμύθια και μας επέτρεπαν να μπούμε μέσα. Παρασυρόμουν από διηγήσεις, μουσικές, φωτογραφίες... Η μαμά μου αγόραζε την εφημερίδα Αθηναϊκή και μου διάβαζε την Πάπισσα Ιωάννα. Νόμιζα ότι κρυβόταν κάποιος δημοσιογράφος από πίσω, που έγραφε αυτήν την συναρπαστική ιστορία... Κι εγώ ήθελα να γίνω σαν αυτόν.

Λίγα χρόνια αργότερα, στην Ακαδημία Πλάτωνος, μαθήτρια της Β' Δημοτικού, μπαίνει στη ζωή σας από το παράθυρο των... απέναντι η τηλεόραση. Ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά;

Κεραυνοβόλος. Αυτό που έβλεπα για πρώτη φορά, απ' το παράθυρο του ισογείου σπιτιού ενός γείτονα, μου άρεσε πιο πολύ απ' όλα. Το έλεγα "το μικρό σινεμά". Κι ήταν και τσάμπα...

Κι από μαθήτρια της Β' Δημοτικού, βρίσκεστε φοιτήτρια στην Ιταλία. Κι αργότερα, από τις ανταποκρίσεις από την Ιταλία στην Ελλάδα και στα φώτα, τη χρυσόσκονη. Από τη Σεμίνα που παίρνει αποκλειστική συνέντευξη από τον Καντάφι, στην Σεμίνα του Κοίτα τι έκανες. Πώς ήταν αυτή η μετάβαση/εξέλιξη;

Περιγράψτε μου με λίγες λέξεις αυτή την πορεία.

Ήταν μια πορεία με πολλή δουλειά. Νυχθημερόν. Απ' όλα τα πόστα της τηλεόρασης, πριν έρθει η στιγμή της παρουσίασης... Κυρίως στο μοντάζ, στις μεταμεσονύχτιες βάρδιες στις εφημερίδες, στο τηλεοπτικό ρεπορτάζ του δρόμου, στη σύνταξη ειδήσεων... Παρούσα σ' όλη τη λάντζα και στην πίσω πλευρά της τηλεόρασης, ακόμη και τις φορές που ήμουν μπροστά...

Μια πορεία, στην οποία το 2008 με μια επιστολή παραίτησης, βάλατε τελεία. Τι σας οδήγησε σε αυτή την απόφαση;

Η έλλειψη οξυγόνου. Δεν ανέπνεα πια εκεί. Είχε τελειώσει μέσα μου. Ήταν ξένο το τοπίο και διαμορφωνόταν σιγά σιγά μια νέα περίεργη συνθήκη, που δεν μου πήγαινε κι ίσως δεν της πήγαινα κι εγώ.

Μια απόφαση που την τηρείτε μέχρι και σήμερα. Η τελεία αμετακίνητη. Υπάρχουν στιγμές που σας λείπει η τηλεόραση;

Όχι δεν μου λείπει. Δεν νοσταλγώ τίποτε και κανέναν και ούτε κοιτάζω πίσω. Όλα είναι μπροστά και δεν θα κουραστώ ποτέ να δοκιμάζω καινούργια πράγματα, να μπαίνω σε νέους δρόμους και να ονειρεύομαι ...

Όλα αυτά τα χρόνια που ήσασταν στην πρώτη γραμμή, τι πιστεύετε ότι κερδίσατε και τι χάσατε;

Κέρδισα την αγάπη κάποιων τηλεθεατών, έκανα κάποιες εκπομπές που μου άρεσαν, στα τελευταία  χρόνια της πορείας μου (στην ιδιωτική τηλεόραση) αμείφθηκα καλά και συνάντησα και κάποια σπουδαία πρόσωπα.

Έχασα τις πολύτιμες στιγμές που μεγάλωναν τα παιδιά μου, έναν ήσυχο ύπνο (ο εφιάλτης της τηλεθέασης), περισσότερα ταξίδια που μ άρεσαν, βόλτες με φίλους, βιβλία που δεν διάβασα, παραστάσεις και ταινίες που δεν πρόλαβα να δω, οικογενειακές γιορτές  που δεν συμμετείχα..

Και άλλα πολλά ..

Κυρία Διγενή, αφορμή για αυτή τη συζήτηση μας, είναι η κυκλοφορία του πρώτου σας βιβλίου "Κίτρινο υποβρύχιο". Γιατί αυτός ο τίτλος;

Ήταν το πρώτο μου δισκάκι.

Επινόησα αυτό το μαγικό, παντοδύναμο  κίτρινο υποβρύχιο, για να με πηγαίνει όποτε, όπως, όπου και με όποιους θέλω… Έγινα για λίγο, αυτό που λέμε Θεός. Έτσι έβγαλα και τα απωθημένα της δημοσιογράφου, που δεν είχε την τύχη να συναντήσει κάποιους που την ενδιέφεραν πολύ, στον αιώνα της. Ακριβώς για αυτό, στο βιβλίο  “παίρνω συνέντευξη” από τον Μάρξ, τον Καμί, τον Πόε, την Τζόπλιν, την Νίνου, τον Ναπολέοντα, τον Μολιέρο, τον Παπαδιαμάντη, τον Μποντλέρ κ,α. Πήρα πραγματικές κουβέντες τους και τις έβαλα στη "συζήτησή" μας. Το λατρεύω αυτό το κομμάτι.

Ένα βιβλίο που θυμίζει ψηφιδωτό στιγμών. Ποια ανάγκη σας οδήγησε να τις μοιραστείτε με τους αναγνώστες;

Μάλλον δεν ήθελα να ξεχαστούν κάποια γεγονότα και κάποια πρόσωπα. Ίσως πιο πολύ ήθελα να τα γράψω για τα παιδιά μου. Ίσως και να απολογηθώ για τις ώρες που έλειπα από κοντά τους, ίσως και για να τα εντυπωσιάσω, δεν ξέρω. Ξέρω μόνο, πως δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Έπρεπε να τα γράψω.

Κι όταν βάζατε στο χαρτί αυτές τις στιγμές, ποια ήταν η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετωπίσατε;

Να τα πω ή να μην τα πω όλα; Κάποιους να τους φωτογραφίσω ή να πω τα ονόματά τους;

Στιγμές και ιστορίες με σπουδαίους ανθρώπους. Υπάρχουν πράγματα που σκόπιμα δεν γράφτηκαν;

Ναι. Υπόσχομαι όμως πως θα γραφτούν στο δεύτερο βιβλίο.

Κι από αυτά τα πρόσωπα, ποιο σας γοήτευσε περισσότερο και ποιο σας απογοήτευσε;

Όλα μου άρεσαν ακόμη και τα αντιπαθητικά. Όλα μου προσέφεραν κάτι σημαντικό.

Πριν λίγο καιρό, βρέθηκα στην παρουσίαση του βιβλίου σας στον Ιανό. Διέκρινα μια αμηχανία, άγχος ίσως και αγοραφοβία. Είναι δυνατόν μετά από αυτή την πορεία που έχετε κάνει;

Είναι γνωστό στο χώρο μου το πρόβλημα της αγοραφοβίας που με βασανίζει. Μην έχετε στο μυαλό σας το πρόσωπο της τηλεόρασης και του ραδιοφώνου, εγώ είμαι άλλο πρόσωπο. Ντροπαλό, αγχώδες, μοναχικό που αποφεύγει την πολλή  συνάφεια του κόσμου.

Στην ίδια παρουσίαση, όπως και στον Πειραιά και στη Θεσσαλονίκη, πολλοί φίλοι ήταν στο πλευρό σας με αγάπη. Πραγματική. Το έβλεπα στα μάτια τους. Πως νιώθετε για αυτό;

Περήφανη. Τους αγαπώ κι εγώ πολύ αυτούς. Να, αυτό ήταν ένα ουσιαστικό κέρδος από τη δουλειά μου. Κάποιοι καλοί φίλοι.

Κι οι αναγνώστες όμως, αγκάλιασαν το βιβλίο σας από την πρώτη στιγμή. Αν δεν κάνω λάθος βρίσκεται ήδη στην τέταρτη έκδοση. Έχετε κάποια εξήγηση για αυτό το κύμα αγάπης;

Είναι ίσως η πιο όμορφη έκπληξη της ζωής μου. Είχα τόσο τρακ όταν το έγραφα... Θα άρεσε; Θα ενδιέφερε; Όταν μου είπαν ότι έγινε best seller και το είδα σε κάποιες φωτογραφίες στο διαδίκτυο - ως συγγραφικός ψάρακας- τρελάθηκα από τη χαρά μου.

Διαβάζω στο βιογραφικό σας: "Έχει βραβευτεί με 18 βραβεία για το έργο της στην ελληνική τηλεόραση..." ενώ σε άλλο σημείο του βιβλίου αναρωτιέστε αν άξιζε τον κόπο. Τελικά, άξιζε;

Εξακολουθώ να αναρωτιέμαι. Δεν έχω καταλήξει.

Ο χρόνος που κυλά, σας αγχώνει; Ποια η σχέση σας μαζί του;

Τον ευγνωμονώ. Αγαπιόμαστε. Μεγαλώνουμε άρα ζούμε, είμαστε εδώ ζωντανοί και μαζί με αυτούς που αγαπάμε.

Από μικρή είχατε ένα όνειρο: να γίνετε Δημοσιογράφος και το καταφέρατε. Σήμερα, τι έχετε να πείτε στα νέα παιδιά που διεκδικούν τα όνειρα τους σε μια κοινωνία που μάλλον δεν αγαπά τα όνειρα;

Να μην μασάνε. Να μην παραιτούνται ποτέ από το όνειρο. Να διαβάζουν, να είναι πεισματάρηδες και να μην υποχωρούν. Τα σημερινά παιδιά ζουν σε εφιαλτική εποχή. Μην αφεθούν να τους παγιδέψει και να τους ευνουχίσει.

Δημιούργησε μεγάλη αίσθηση η αποδοχή από μέρους σας της πρότασης του Δημ. Κουτσούμπα, να κατεβείτε υποψήφια με το ΚΚΕ στις Ευρωεκλογές. Πώς το αποφασίσατε;

Είναι κρίσιμες εποχές αυτές που ζούμε και πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως δεν υπάρχουν πια περιθώρια για άλλες αυταπάτες.

Δεν οδηγεί πουθενά, το να θυμώνουμε ή να γκρινιάζουμε  για αυτά που ζούμε, το να αποδεχόμαστε αδιαμαρτύρητα τη δια βίου εκμετάλλευση που επιθυμούν να μας επιβάλλουν και απλώς να εξοργιζόμαστε μ αυτούς που φτωχοποίησαν τη χώρα..   Χωρίς ουσιαστική, δυναμική πολιτική συμμετοχή και αγώνα  για την ανατροπή τους, το μέλλον μας θα είναι ζοφερό. Επέλεξα να είμαι μαζί μ αυτούς που δεν κορόιδεψαν ποτέ τους Έλληνες και κυρίως δεν τους ξεπούλησαν. 

Η Αθήνα σήμερα;

Τη λατρεύω την Αθήνα και θυμώνω μ αυτούς που την κακομεταχειρίζονται.

Δεν της αξίζει να είναι μια τόσο βρώμικη πόλη, να έχει λίγο πράσινο, να μην μπορούν να κινηθούν άνετα σ αυτήν τα ΑΜΕΑ και πολλά ακόμη. Με ενοχλεί που κάποιοι υποθήκευσαν ελεύθερους χώρους, όπως πχ τη γειτονιά που μεγάλωσα, την Ακαδημία Πλάτωνος.

Την αγαπάω πολύ την πόλη μου και δεν τη χορταίνω όταν περπατάω στο κέντρο και συνεχώς ανακαλύπτω άγνωστες ομορφιές της.

Τι άλλο χωράει στο 24ωρό σας εκτός από τις εκπομπές σας στον Real fm,  το Μagic Βus σας στην Real news, το site σας Only theater και την εταιρεία σας επικοινωνίας, την Brainco;

Πάρα πολλά. Μια ζωή εκπαιδεύτηκα να δουλεύω  γύρω στις 18 ώρες τη μέρα. Αυτό δεν αλλάζει τώρα πια. Δεν μπορώ να μην είμαι δημιουργική.

 

Πόσο τυχερός… Πόσο ευγνώμων… Ευχαριστώ! 

 

*Πρώτη δημοσίευση: 09.04.2019 στο inner.gr και στη στήλη Ημερολόγιο