Είδα της παράσταση «Ανάκτορο στην Άνω Τούμπα» στο ΘΕΑΤΡΟ ΑΠΟ ΚΟΙΝΟΥ | inner.gr

Πρώτο κουδούνι και οι θεατές που βρίσκονται στο φουαγιέ του θεάτρου, κατευθύνονται προς τη σκηνή.

Δεύτερο κουδούνι κι όλοι έχουν τακτοποιηθεί στις θέσεις τους. Η πλατεία του θεάτρου έχει γεμίσει ασφυκτικά.

Τρίτο κουδούνι και τα φώτα σβήνουν. Απόλυτη ησυχία. Ξαφνικά ο προβολέας φωτίζει τη σκηνή. Μια βεράντα με ένα τραπέζι, με λίγα φυτά και… να εμφανίζεται η ιδιοκτήτρια. Είναι θυμωμένη με τον γείτονα της, είναι θυμωμένη με τη ζωή, με τις επιλογές της, με την Ελλάδα.

«Αγάπη είναι το όνομα μου. Αγάπη με βαφτίσανε…»

Την λένε Αγάπη κι αυτό είναι το σπίτι της. Ή καλύτερα το Ανάκτορο της στην Άνω Τούμπα, χτισμένο δίπλα στο ρέμα. Χτισμένο με όνειρα, πίκρες, βάσανα και ξεριζωμούς…

Η Αγάπη, φροντίζει τα φυτά της, πίνει τον καφέ της, διπλώνει τα ρούχα της, ράβει μα κυρίως ξηλώνει τη ζωή της. Θυμάται με νοσταλγία στιγμές της ζωής της, θυμάται και πονάει, κλαίει, γελάει και… μονολογεί. Μονολογεί γιατί οι τέσσερις τοίχοι και η μοναξιά την πνίγουν. Μονολογεί με προσοχή γιατί φοβάται τους κουτσομπόληδες γείτονες. Μονολογεί και τα λόγια της, σκάβουν τη μνήμη και το σώμα πονά, η ψυχή της πονά. Τα ακριβά υλικά, τα ξύλινα πατώματα, τα ντουλάπια της κουζίνας που ντρέπεσαι να τα ανοίξεις, το λουτρό με την μπανιέρα και τους εκτυφλωτικούς νεροχύτες δεν είναι ικανά να στεγνώσουν την ψυχή της από την υγρασία του κελιού, από τον φόβο πως όλα ήταν μάταια, πως όλα πήγαν χαμένα.

Η Αγάπη, ξετυλίγει το κουβάρι της ζωή της σιγά – σιγά. Θυμάται τους γονείς της. Πρώτος έφυγε ο πατέρας της για τη Γερμανία. Μετά η μητέρα. Θυμάται τα παιδικά της χρόνια, τη γιαγιά, τα αδέρφια της, τον Μίμη τον άντρα της, τα παιδιά της…

Θυμάται… Μόνο μνήμες έχει καθώς τώρα η ζωή της είναι άδεια. Όλοι έχουν φύγει… Όλοι έχουν σκορπίσει… Μόνο εκείνη έμεινε πιστή στις θυσίες, στο όνειρο και την ελπίδα… Πιστή στο Ανάκτορο της Άνω Τούμπας.

Η Αγάπη θυμάται και γελάει, κλαίει, μετανιώνει, θυμώνει, φοβάται. Μαζί της κι όλοι εμείς, οι θεατές. Η ιστορίας της είναι και δική μας ιστορία, μας αφορά, μας φέρνει μνήμες, μας ξύνει πληγές. Η ιστορία της, είναι η ιστορία μας, η ιστορία της Ελλάδας.

Το Ανάκτορο στην Άνω Τούμπα, είναι ένας σπουδαίος μονόλογος. Σύγχρονος, αληθινός και με μηνύματα που κουβαλάς για μέρες στο μυαλό και την καρδιά σου. Το κείμενο υπογράφει ο Παναγιώτης Μέντης και τη σκηνοθεσία η Αγγελική Ξένου. Στο ρόλο της Αγάπης η σπουδαία Ελένη Γερασιμίδου η οποία καταφέρνει με μοναδικό τρόπο να παρασύρει το κοινό στο γέλιο, στο κλάμα, στην απόγνωση, στην μοναξιά της ηρωίδας της. Πότε αστεία, πότε δραματική, πότε σπαρακτική, ξεδιπλώνει πάνω στη σκηνή το πολύπλευρο ταλέντο της και το κοινό την ανταμείβει με το πιο θερμό του χειροκρότημα.

Μπορείτε να συναντήσετε κι εσείς την Αγάπη, κάθε Κυριακή στις 20:00 και κάθε Δευτέρα στις 21:00 στο Θέατρο Από Κοινού (Ευπατριδών 4 στο Γκάζι) και να είστε σίγουροι πως θα μιλήσει και σε εσάς με την ίδια ειλικρίνεια, με το ίδιο πάθος για τη ζωή της.  

*Πρώτη δημοσίευση: 28.03.2019 στο inner.gr και στη στήλη Ημερολόγιο