Συναντήσεις στη πόλη: Ελένη Γερασιμίδου

 

«Όσο ο λαός μας δεν έχει εμπιστοσύνη στη δύναμη του, τα φαινόμενα της σήψης θα συντηρούνται» Ελένη Γερασιμίδου 

Κυριακή 27 Ιανουαρίου και βρίσκομαι στην είσοδο του θεάτρου “ΑΠΟ ΚΟΙΝΟΥ”. Λόγος, η συνάντηση μου με την κυρία Ελένη Γερασιμίδου αλλά και για να παρακολουθήσω την παράσταση “Τα σκουπίδια”. Το κείμενο είναι του Γιάννη Ξανθούλη, η σκηνοθεσία του Κοραή Δαμάτη ενώ πάνω στη σκηνή συναντάμε την Ελένη Γερασιμίδου, τον Αντώνη Ξένο, τον Άκη Σιδέρη και την Αγγελική Ξένου.

Η ώρα είναι 18:00 και μπαίνω στο χώρο του φουαγιέ. Δεν είναι κανείς. Στους τοίχους αφίσες από τη θεατρική πορεία της κυρίας Γερασιμίδου. Στο πλευρό της πάντα ο Αντώνης Ξένος. Πίσω από την κλειστή πόρτα που οδηγεί στη  σκηνή του θεάτρου, ακούω τη φωνή της. Μια αφίσα στην πόρτα μου δίνει την πληροφορία: η κυρία Γερασιμίδου διδάσκει στο εργαστήρι υποκριτικής που λειτουργεί στο χώρο του θεάτρου. Κάθομαι σε ένα από τα τραπέζια και περιμένω. Δε θέλω να ενοχλήσω. Λίγα λεπτά αργότερα, η πόρτα ανοίγει. Η κυρία Γερασιμίδου με καλωσορίζει με ένα ζεστό χαμόγελο.

«Δεν άργησα;» με ρωτά και κάθεται απέναντι μου. Χαμογελαστή, ευγενική. Το πρόσωπο της αποπνέει καλοσύνη και κάτι “οικείο”. Είναι τα χρόνια που μας κρατά συντροφιά, οι ρόλοι που αγαπήσαμε, οι ατάκες της που ακόμα λέμε στις παρέες μας… Μα ίσως είναι και κάτι πιο ουσιαστικό: η αλήθεια, ο σεβασμός, το ήθος με τα οποία, τόσα χρόνια η κυρία Γερασιμίδου στέκεται απέναντι μας, απέναντι στους θεατές.

Σιγά – σιγά, αφήνουμε το φουαγιέ και περνάμε στη σκηνή. “Αν θες να ονειρεύεσαι… ξύπνα”, διαβάζω φωναχτά τη φράση που είναι γραμμένη στο σκηνικό.

«Ο σκηνοθέτης μας, τα γράφει αυτά» μου λέει και καθόμαστε στην πρώτη σειρά.

Κυρία Γερασιμίδου, μού κάνετε ποδαρικό για το 2019. Ποιες είναι οι προσδοκίες σας για τη νέα χρονιά;

«Καλή χρονιά. Περισσότερη σκέψη και πίστη στη δύναμη μας».

Είστε αισιόδοξη;

«Σίγουρα πιστεύω στα καλύτερα για τα οποία μάχομαι».

Σε λίγες ώρες πέφτει αυλαία για την παράσταση “Τα σκουπίδια”. Τι σας δίδαξε αυτό το έργο και τι μηνύματα παίρνετε από τους θεατές;

«Η αυλαία δεν πέφτει τόσο εύκολα για “Τα σκουπίδια” μιά και συνεχίζεται η πορεία του και έξω από την Αθήνα, μετά τις θριαμβευτικές παραστάσεις στη Θεσσαλονίκη. Ακολουθούν τα Χανιά, η Σάμος, η Μυτιλήνη, τα Γιάννενα και φυσικά το “Απο Κοινού” σε παραστάσεις συλλόγων με πολύ συγκεκριμένες ημερομηνίες. Όταν γίνεται επιλογή έργου με στόχο την αφύπνιση, τα οφέλη είναι κοινά και για τις δύο πλευρές. Η σάτιρα του Ξανθούλη είναι καταλυτική και προκαλεί να σκεφτεί και να αντιδράσει το Κοινό πέρα από το θυμικό του».

Το μεγαλύτερο μέρος της ζωής σας, το έχετε περάσει πάνω στο θεατρικό σανίδι. Τι είναι για εσάς η σκηνή;

«Παράλληλα ζούσα και ανάπνεα κι εκτός θεάτρου, όπως είναι φυσικό. Η σκηνή είναι ο χώρος της δουλειάς που διάλεξα».

Η πιο δυνατή στιγμή που ζήσατε πάνω στη σκηνή;

«Η επόμενη μέρα του “αποχαιρετισμού” της Αναστασίας μας, στο θέατρο του Λυκαβηττού και η συγκινητική συμπαράσταση του κόσμου με ασταμάτητο χειροκρότημα».

Γοητευτικός ο χώρος του θεάτρου αλλά και δύσκολος. Τι σας δίνει δύναμη στα δύσκολα;

«Η αναγνώριση των στόχων μας».

Μετά από τόσα χρόνια στο θέατρο, υπάρχουν ρόλοι, έργα που ονειρεύεστε;

«Με γοητεύει η πρόκληση του άγνωστου».

Σας συναντώ στο “Θέατρο Από Κοινού”, ένα δικό σας – και του συζύγου σας, Αντώνη Ξένου – δημιούργημα. Πως πήρατε την απόφαση να προχωρήσετε σε κάτι τέτοιο; Είστε άνθρωπος του ρίσκου;

«Χειρονακτικά, είναι δημιούργημα του Ξένου και της Ξένου. Η δική μου εμπλοκή περιορίστηκε στο ρόλο της ανεύρεσης υλικών. Το ρίσκο εμφανίστηκε αργότερα, όταν έπρεπε να αντιμετωπιστούν τα ενοίκια και το πανέμορφο θέατρο μας δεν ήταν ακόμα έτοιμο. Ευτυχώς μας έσωσαν οι φτωχοί συνάδελφοι μας με τις οικονομίες τους. Έτσι κι αλλιώς, σε μια χώρα που περιφρονεί τον πολιτισμό, το ρίσκο υπάρχει σε κάθε μας πρωτοβουλία».

Ανέφερα πριν τον σύζυγο σας, με τον οποίο είστε πολλά χρόνια μαζί. Σήμερα, τι κάνουμε λάθος και οι σχέσεις σβήνουν;

«Η δικιά μας συμβίωση, είναι γεμάτη συγκρούσεις για τα καθημερινά όπως όλων των ζευγαριών που αποφάσισαν να ζήσουν μαζί, ξεπεζέβοντας από το ροζ συννεφάκι και αγαπώντας βαθιά το σύντροφο τους».

Κάνετε και οι δύο την ίδια δουλειά. Ο ανταγωνισμός, τρύπωσε ποτέ ανάμεσα σας;

«Υπάρχει καθημερινά ποιος θα βάλει πρώτος φαγητό στη γάτα και τη σκύλα μας που δε μαλώνουν ποτέ».

Στον ίδιο χώρο όμως βρίσκεται και η κόρη σας, Αγγελική Ξένου. Ποια συμβουλή της δώσατε;

«Εμείς καμία. Εκείνη μας συμβουλεύει να είμαστε πιο σοβαροί στη δουλειά μας».

Θυμάστε ποια συμβουλή έδωσαν σε εσάς όταν ξεκινούσατε;

«Να κάνουμε όσα μας κάνουν ευτυχισμένους. Βλέπετε, μεγαλώσαμε σε σπίτια αληθινά προοδευτικών ανθρώπων».

Πολλά τα χρόνια στο θέατρο αλλά και στην τηλεόραση. Στη μνήμη των περισσοτέρων, τουλάχιστον της δικής μου γενιάς, είστε η “Ελενίτσα” από τους “Δέκα Μικρούς Μήτσους”, η “Παρθένα” από το “Εμείς κι Εμείς” και πιο πρόσφατα, η “Ελπινίκη” από το “Μην αρχίζεις τη μουρμούρα”. Εσείς, ποιον τηλεοπτικό σας ρόλο αγαπήσατε περισσότερο και τι σας έδωσε η τηλεόραση;

«Για να κάνεις κάτι που το θυμούνται, χρειάζεται να το αγαπήσεις. Είναι συστατικό επιτυχίας. Η τηλεόραση, μου έδωσε μια πιο άνετη διαβίωση… τότε».

Και ποια η γνώμη σας, για τη σημερινή εικόνα της τηλεόρασης;

«Καλή είναι μωρέ η κακομοίρα… Αυτός είναι ο ρόλος της – επί το πλείστον – κοιμιστικός, με διαλείμματα ψυχαγωγικά όπου οι εμπλεκόμενοι είναι οι λιγότερο ένοχοι».

Επιτυχίες πολλές. Λάθη, κάνατε στην πορεία σας;

«Έχω ακόμα – ελπίζω – να συνεχίσω αυτή την αέναη εναλλαγή».

Αν γυρνούσατε το χρόνο πίσω, τι θα κάνατε διαφορετικά;

«Τα παιδικά μου χρόνια μη αλλάζοντας τίποτα, ακόμα και την ανέχεια».

Έχετε βρεθεί δύο φορές στη Βουλή. Βουλευτής του ΚΚΕ, δε μπορώ λοιπόν να μην σας ρωτήσω τη γνώμη σας για την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα.

«Όσο ο λαός μας δεν έχει εμπιστοσύνη στη δύναμη του, τα φαινόμενα της σήψης θα συντηρούνται».

Στην Αθήνα του 2019, τι αγαπάτε και τι δεν αντέχετε;

«Όλα αντέχονται για να αγωνιζόμαστε να τα κάνουμε καλύτερα σε μια πόλη πανέμορφη, ευλογημένη από τέτοιο φως».

Μετά “Τα σκουπίδια”, τι να περιμένουμε από εσάς;

«Στα σκαριά ένας μονόλογος του Παναγιώτη Μέντη – ειδικά γραμμένος για την αφεντιά μου – και σε σκηνοθεσία Αγγελικής Ξένου. “Το Ανάκτορο στην Άνω Τούμπα” ο τίτλος του. Θα ανέβει στο Θέατρο μας στα μέσα του Μάρτη».

Η συνέντευξη τελείωσε. Το ίδιο ζεστό χαμόγελο. Το ίδιο οικείο συναίσθημα. Την αποχαιρέτησα προσωρινά. Στις 20:00 περνούσα ξανά την πόρτα του θεάτρου μα αυτή τη φορά ήμουν ανάμεσα στους θεατές. Πάνω στη σκηνή “Τα σκουπίδια”, όνειρα ανθρώπων που ξεστράτισαν. Στα αφτιά μας, λόγια που καυτηριάζουν το χθες, το σήμερα, το αύριο. Στην ψυχή μας, χαρά, λύπη, συγκίνηση, αγανάκτηση… Παρατηρώ την κυρία Γερασιμίδου. Ξέρει καλά τη σκηνή, πως θα μεταφέρει στο Κοινό την κάθε λέξη, το κάθε συναίσθημα. Κι ύστερα… υπόκλιση. Και δυνατό χειροκρότημα. “Μπράβο”, φωνάζουν οι θεατές. Και ξανά υπόκλιση και ξανά χειροκρότημα. Πιο δυνατό… Αληθινό. Έντιμο.

Βγήκα από το θέατρο χαρούμενος: για την παράσταση, για το κείμενο, για τις ερμηνείες των ηθοποιών μα περισσότερο που είχα τη χαρά να συναντήσω, έστω για λίγα λεπτά, την κυρία Ελένη Γερασιμίδου. Σπουδαία ηθοποιός, αληθινός άνθρωπος… Τίποτα δεν είναι τυχαίο τελικά…

*Πρώτη δημοσίευση: 02.02.2019 στο museekart.com και στη στήλη Συναντήσεις στη πόλη