Συναντήσεις στη πόλη: Ελένη Παπανικολάου

 

«Η ζωή είναι μια διαδικασία ισορροπιών…» 

Σάββατο, 25 Μαρτίου 2017 και βρίσκομαι στη Λεωφόρου Συγγρού 100 στο Φιξ, στην Αίθουσα Τέχνης «Η Τέχνη Άνωθεν» και παρακολουθώ την ομαδική έκθεση ζωγραφικής με θέμα «Το χρώμα ως φως». Αιτία είναι η συμμετοχή της αξιόλογης – και φίλης – ζωγράφου Ελένης Παπανικολάου.

Με την Ελένη γνωριστήκαμε πριν χρόνια. Μέχρι τώρα έχουμε συνεργαστεί αρκετές φορές μιας και έχει ντύσει τα βιβλία μου με τα υπέροχα εξώφυλλά της. Μα εκτός από την άψογη συνεργασία μας αυτό που μας ενώνει είναι μια βαθιά και ειλικρινή φιλία.

Με χαρά λοιπόν αποδέχτηκα την πρόσκληση της ώστε να βρεθώ σε αυτό το χώρο και να θαυμάσω το ταλέντο και την αγάπη της για δημιουργία. Και κάπως έτσι δημιουργήθηκε και η ιδέα για τη συνέντευξη.

Όταν βγήκαμε από την έκθεση καθίσαμε σε ένα μικρό καφέ. Το ότι έπρεπε να αρχίσω τις ερωτήσεις ήταν κάτι που έφερνε και στους δυο μια μικρή αμηχανία καθώς ήταν η πρώτη φορά που έπρεπε να βάλουμε στην άκρη όσα μας ενώνουν.

Μετά από λίγα λεπτά, γέλια, μικρές σιωπές καταφέραμε να βρούμε το ρυθμό μας.

Ελένη,  πώς μπήκε η ζωγραφική στη ζωή σου;

«Η ζωγραφική μπήκε στη ζωή μου κάπου στα 14 χρόνια και με την στήριξη της καθηγήτριάς μου καλλιτεχνικών στο Γυμνάσιο κα Αγγελικής Θετταλού που με παρότρυνε να ακολουθήσω το δρόμο αυτό και της οποίας χρωστώ μεγάλη ευγνωμοσύνη».

Αλλά ξεκίνησες από το σχέδιο μόδας το οποίο όμως δεν ακολούθησες, γιατί;

«Βρίσκω πολύ ενδιαφέρον το χώρο της μόδας και κυρίως του Styling, γι ’αυτό το λόγο παρακολούθησα μαθήματα στη σχολή Veloydakis,τα οποία με βοήθησαν αρκετά σ’ αυτό το εγχείρημα. Δεν ακολούθησα το χώρο της μόδας γιατί πρωταρχικός μου στόχος και επιθυμία ήταν ο χώρος της ζωγραφικής».

Δηλαδή η  σχολή Καλών Τεχνών ήταν πάντα το όνειρο;

«Ναι, παρόλο που στην πορεία της ζωής μου, μου ανοίχτηκαν και άλλοι δρόμοι να ακολουθήσω ,τελικά με κέρδισε το πραγματικό μου όνειρο, η Τέχνη».

Ποια μηνύματα συναντάμε πίσω από τα έργα σου;

«Το μεγάλο μου στοίχημα που θέλω να κερδίσω μέσω των έργων μου είναι το μήνυμα που προσπαθώ να περάσω πως η ζωή είναι μια διαδικασία ισορροπιών».

Ποιες ώρες της ημέρας ζωγραφίζεις;

«Ανάλογα την έμπνευση κυρίως πολύ πρωινές ώρες και βράδυ αργά».

Ποιες είναι οι επιρροές σου; Ποιους ζωγράφους θαυμάζεις;

«Οι επιρροές μου είναι από τον Εξπρεσιονισμό, την Αφαίρεση από τα ρεύματα της Ανατολής(Ιαπωνική τέχνη της ζωγραφικής).Από καλλιτέχνες θαυμάζω τον Paul Klee».

Πώς είναι τα πράγματα για έναν ζωγράφο στην Ελλάδα του 2017;

«Τα πράγματα στην Ελλάδα του 2017 είναι αρκετά δύσκολα και ενίοτε για τους ζωγράφους(και γενικά τους καλλιτέχνες όλων των μορφών), χρειάζεται πολύ προσπάθεια αμφότερα και από τους ίδιους και από τις γκαλερί, πολυχώρους γενικά που φιλοξενούν Τέχνη να ενεργοποιούνται σ’ αυτήν την κατεύθυνση με περισσότερη στήριξη των νέων ζωγράφων να εκφραστούν και να προτείνουν κάτι καινούργιο».

Από τη στιγμή που αποφοίτησες από την Καλών Τεχνών, πόσο έχεις αλλάξει καλλιτεχνικά;

«Η Σχολή Καλών Τεχνών σε ετοιμάζει να δεχθείς τις ζυμώσεις σχετικά με τα διάφορα αντικείμενα όπως θεωρητικά: Ιστορία της τέχνης, Φιλοσοφία κλπ εργαστηριακά: χαρακτική κλπ και εφαρμοσμένες τέχνες: ψηφιδωτό, αγιογραφία κλπ, σε βοηθά να διευρύνεις ορίζοντες, να συμπληρώσεις γνώσεις εντείνοντας την έρευνά σου, σου παρέχει αρχικά μια ασφάλεια και μια κάποια καθοδήγηση που στη συνέχεια  πρέπει να απελευθερωθείς απ’ αυτήν  για να ακολουθήσεις το δικό σου δρόμο καλλιτεχνικά».

Τι μπορεί να σε εμπνεύσει και τι να σε μπλοκάρει;

«Συνήθως με εμπνέουν πράγματα που δεν τα παρατηρούμε άμεσα, μπορεί να είναι κάποιο αντικείμενο ,σκόνη, σκουπίδια, χώροι διάφοροι γιατί ο σκοπός είναι να εκφραστούν τα μη ορατά πράγματα, όσον αφορά το τι με μπλοκάρει αυτό μπορεί να είναι η χαλαρότητα, ότι φαινομενικά πάει καλά».

Ποια χρώματα  αγαπάς περισσότερο και γιατί;

«Τα χρώματα πάνε ανάλογα με τις ανάγκες που έχει ο καμβάς, η σύνθεση μου και το θέμα».

Η πιο συγκινητική στιγμή της πορείας σου; Η πιο σκληρή;

«Η ενθάρρυνση να συνεχίσεις να ζωγραφίσεις από τους ανθρώπους που σε πιστεύουν  και η πιο σκληρή στιγμή είναι αυτή που βιώνουμε όλοι μας ,η κρίση, που δεν είναι μόνο η οικονομική όσο η ηθική, η ανθρωπιστική, η πολιτική που έχουν σαν αποτέλεσμα την υποβάθμιση της αξιοπρέπειάς μας». 

Βρισκόμαστε σε μια ομαδική έκθεση ζωγραφικής στην οποία συμμετέχεις με δυο έργα σου. Τι θες να πεις μέσα από αυτά;

«Τα έργα αυτά τα έφτιαξα με αφορμή την εγκατάλειψη, αποτέλεσμα της κρίσης, από ένα παλιό ζαχαροπλαστείο επί της οδού Αχαρνών πλησίον της Πλ. Βάθης, με τους αντικατοπτρισμούς αντικειμένων του τότε και του τώρα και πως φαίνονται σαν αποτέλεσμα από τη μια φτιάχνουν μια ισορροπημένη σύνθεση και ως αποτέλεσμα άλλοτε να τονίζεται η εγκατάλειψη και άλλοτε η ανάμνηση της».

Όσα συμβαίνουν στην κοινωνία σε επηρεάζουν; Μπαίνουν στον καμβά σου;

«Μπαίνουν στοιχεία από αυτά που συμβαίνουν στην κοινωνία μας, εφόσον ζούμε σ’ αυτήν, είτε από την επιλογή του θέματος, είτε από κάποιο χαρακτηριστικό, ψυχολογικό ή πραγματικό».

Το δικό σου σχόλιο σε όσα συμβαίνουν σήμερα στην Ελλάδα;

«Το δικό μου σχόλιο είναι όσο μπορούμε να αντιστεκόμαστε, να είμαστε αλληλέγγυοι για να αντιμετωπίσουμε  αυτήν την ως επί το πλείστον άδικη κρίση και να κρατήσουμε αδιάβλητο το χαρακτήρα μας».

Στην Αθήνα, τι αγαπάς και τι δεν αντέχεις;

«Αγαπώ να βλέπω την Ακρόπολη από την Πατησίων πηγαίνοντας προς κέντρο και από όπου μπορώ να την αντικρίσω μου δίνει τόσα, όσο να ξεχνάω την ασχήμια και την εγκατάλειψη της Πόλης των Αθηνών».

Ποια είναι τα επόμενα σχέδια σου;

«Να συνεχίζω να εργάζομαι και να προσπαθώ να βρίσκω τρόπους να εκφράζομαι με τα μέσα που χρησιμοποιώ της τέχνης μου και να είναι εφαλτήριο η δουλειά μου για να γεννηθούν καινούργιοι προβληματισμοί».

Η συνέντευξη τελείωσε. Αν και έχω θαυμάσει αρκετές φορές το ταλέντο της Ελένης Παπανικολάου σήμερα ήταν διαφορετικά. Κι άλλα συναισθήματα βγήκαν στην επιφάνεια, καινούργιες οπτικές ενώ η πεποίθηση μου πως στο μέλλον θα μας απασχολήσει έντονα με το ταλέντο της και όσα έχει να μας πει μέσα από την Τέχνη της, έγινε πιο δυνατή.

*Πρώτη δημοσίευση στις 09.05.2017 στο museekart.com και στη στήλη Συναντήσεις στη πόλη.