Από συνήθεια | μικρό πεζό | τοβιβλίο.net

Από συνήθεια ζούσαν μαζί. Περισσότερο συγκάτοικοι παρά ζευγάρι. Σχεδόν μισό αιώνα.

Από συνήθεια εκείνος κάθε μεσημέρι, έσερνε τα βήματά του μέχρι το κεφαλόσκαλο του σπιτιού τους, μετά το σχόλασμα από τη δουλειά.

Από συνήθεια κι εκείνη οδηγούσε τα πιάτα στο τραπέζι όταν άκουγε το κλειδί στην πόρτα να γυρνά και καθόταν δίπλα του σιωπηλή μέχρι να κάνει το σταυρό του και να σηκωθεί από το τραπέζι.

Δεν τον αγάπησε ποτέ! Της τον επέβαλαν οι δικοί της.

Δεν την αγάπησε ποτέ! Έπρεπε να δημιουργήσει οικογένεια, απογόνους κι εκείνη είχε τις κατάλληλες συστάσεις: υπάκουη, νοικοκυρά, θεοσεβούμενη, από καλή και τίμια οικογένεια.

Από συνήθεια έκαναν και δύο παιδιά. Τώρα ζούσαν μακριά και το σπίτι, μετά τη φυγή τους βυθίστηκε στη σιωπή. Μόνο βήματα, σκιές και κάποιες τυπικές κουβέντες για να κυλά ομαλά η καθημερινότητά τους.

Από συνήθεια εκείνη αριστερά από το τζάκι, να παλεύει να τελειώσει το πλεκτό της τα κυριακάτικα απογεύματα, κι εκείνος, δεξιά, να διαβάζει τα νέα της εφημερίδας, κρύβοντας το βλέμμα του πίσω της.

Από συνήθεια, ένα βράδυ εκείνος δραπέτευσε. Άφησε το παγωμένο σώμα του δίπλα της και η ψυχή του πέταξε ψηλά. Ελεύθερη. 

Από συνήθεια κι εκείνη τον ακολούθησε…

*Το διήγημα με τίτλο «Από συνήθεια» δημοσιεύτηκε στον ιστότοπο τοβιβλίο.net στις 16.02.2014