Το Λογοτεχνικό Ταξίδι συνομιλεί με τον Φώτη Δούσο

 

[Συνέντευξη στον Χάρη Γαντζούδη] 

"Οι τέχνες είναι συγκοινωνούντα δοχεία. Κάθε μια εγκολπώνει στοιχεία της άλλης με λανθάνοντα ή και με πρόδηλο τρόπο. Είναι λοιπόν καλύτερο να εποπτεύουμε με ολιστική θεώρηση το σύνολο των τεχνών και να αντιμετωπίζουμε με επιφύλαξη την όποια διάκριση τους. Τουλάχιστον έτσι κάνω εγώ…"

Φώτης Δούσος 

Με αφορμή τη συλλογή διηγημάτων του "Χίμαιρα" που κυκλοφορεί ελεύθερα στο διαδίκτυο από τις εκδόσεις Σαΐτα, το Λογοτεχνικό Ταξίδι συνομιλεί με τον συγγραφέα Φώτη Δούσο για τη ζωή και την τέχνη.  

Κύριε Δούσο σας καλωσορίζω στο Λογοτεχνικό Ταξίδι.

Σας ευχαριστώ! Χαρά μου να είμαι μαζί σας.

Ασχολείστε με το θέατρο, τη μουσική, τη συγγραφή. Τι σας εκφράζει περισσότερο;

Οι τέχνες είναι συγκοινωνούντα δοχεία. Κάθε μια εγκολπώνει στοιχεία της άλλης με λανθάνοντα ή και με πρόδηλο τρόπο. Είναι λοιπόν καλύτερο να εποπτεύουμε με ολιστική θεώρηση το σύνολο των τεχνών και να αντιμετωπίζουμε με επιφύλαξη την όποια διάκριση τους. Τουλάχιστον έτσι κάνω εγώ… Από την άλλη, σαφώς και υπάρχουν διαφορές ως προς την μορφή, την δομή, την έκφραση κτλ. Ο πυρήνας όμως παραμένει μάλλον ο ίδιος: η ανάγκη για δημιουργικότητα, για ψυχική και πνευματική ανάταση. Στον πυρήνα όλων των τεχνών βρίσκεται μια αέναη, τυφλή, συμπαντική, φωτεινή δύναμη που μπορεί να ληφθεί και ως συνεκδοχή της ίδιας της ζωής. Παρόλα αυτά, μια διάκριση που μου αρέσει να κάνω είναι ότι το θέατρο και η μουσική συνιστούν κοινωνικές τέχνες, συνήθως τις εξασκούμε μαζί με άλλους, Ενώ η συγγραφή είναι μοναχική τέχνη, αφιερώνουμε σε αυτή την μοναξιά μας. Και επειδή όσοι ασχολούμαστε με τις τέχνες έχουμε μια (ναρκισσιστική;) τάση να θεωρούμε τον εαυτό μας βαθιά μοναχικό άτομο, θα έλεγα ότι και γω νιώθω καλύτερα μέσα στις ευεργετικές σιωπές της λογοτεχνίας!

«Χίμαιρα» τιτλοφορείται η πρώτη συλλογή διηγημάτων σας. Γιατί επιλέξατε αυτόν τον τίτλο;

Ο τίτλος προέρχεται από το ομώνυμο διήγημα που υπάρχει στη συλλογή. Εκφράζει σε μεγάλο βαθμό την ιδέα που έχω για την λογοτεχνία, αλλά και για την ίδια την ζωή. Στο εν λόγω διήγημα, που εξαντλείται σε 4-5 σειρές, η υπαινικτικότητα λαμβάνει σημασία αφήγησης σε πολύ μεγάλο βαθμό. Η αληθινή ιστορία είναι αυτό που δεν λέγεται, αυτό που δεν αναφέρεται, αυτό που αποσιωπάται. Κατά πόσο όλα αυτά βέβαια είναι ευκρινή από τον οποιοδήποτε αναγνώστη δεν μπορώ να ξέρω. Και γω σαν αναγνώστης μιλάω τώρα και έτσι διαβάζω το κείμενο που έγραψα (ή, για να είμαι πιο συνεπής στο πνεύμα αυτών των διηγημάτων, στο κείμενο που έγραψε κάποιος άλλος, κάποιος άγνωστος μέσα από μένα!).

Πείτε μας λίγα λόγια για τις ιστορίες που απαρτίζουν τη συλλογή.

Διέπονται από έναν δικό τους «ρεαλισμό» που αντλεί την καταγωγή του από το λογοτεχνικό σύμπαν του Μπόρχες, του Κάφκα, του Ίταλο Καλβίνο. Το να γράφουμε είναι και ένδειξη σεβασμού προς στους δασκάλους μας. Πολλές φορές σκέφτομαι ότι εκτελώντας καλά ένα κομμάτι στο λαούτο μου, αποτίνω φόρο τιμής στον δάσκαλο μου, σε αυτόν που με έμαθε να παίζω.

 Από πού αντλείτε υλικό για τις ιστορίες σας; Τι σας εμπνέει;

Η γενέτειρα της έμπνευσης είναι μια άγνωστη και αγεωγράφητη περιοχή εντός μας. Τα εξωτερικά ερεθίσματα δημιουργούν κρατήρες στην επιφάνεια της, καθώς συντρίβονται σαν φλεγόμενοι μετεωρίτες που μπήκαν τυχαία στην ατμόσφαιρά της. Άλλες φορές αυτό που γράφουμε είναι απλώς ανταπόκριση σε ένα παλιό μας τραύμα, μια απέλπιδα προσπάθεια αυτό- ίασης. Οι διεργασίες και οι μηχανισμοί της γραφής ανήκουν κατά την γνώμη μου στην δικαιοδοσία του ασυνειδήτου. Μπορούμε να λέμε διάφορα ευφάνταστα περί έμπνευσης και δημιουργικότητας, αλλά η βαθύτερη ουσία τους μας διαφεύγει. Προς το παρόν τις κατατάσσουμε στα αινίγματα της ανθρώπινης ύπαρξης. Αυτό που μπορούμε να υποθέσουμε, πάντως, για το γράψιμο είναι ότι πρόκειται, ενδεχομένως, για μια μεταφραστική απόπειρα από μια γλώσσα ανυπόστατη (που δεν έχει δομή, στερείται οργάνωσης και υπόκειται σε χαοτικούς και άγνωστους νόμους), σε μια γλώσσα οικεία. 

 Αν «τρυπώναμε» στην προσωπική σας βιβλιοθήκη, ποιους συγγραφείς θα συναντούσαμε στα ράφια της;

Πέρα από τους προαναφερθέντες θα βλέπατε Χειμωνά, Μπουλγκάκωφ, Μπέκετ, Μπέρνχαρντ, Σκαρίμπα, Ροΐδη, Παπαδιαμάντη… Επίσης πάρα πολλούς ποιητές και θεατρικούς συγγραφείς…

Πώς περνάτε τον ελεύθερο χρόνο σας;

Διάβασμα, γράψιμο, ταινίες, θέατρο, κοινωνικές συναναστροφές, γιόγκα (!)

Τι ονειρεύεστε για το μέλλον; Τι θα θέλατε να σας συμβεί;

Βάζω πάντα στόχους στην ζωή μου. Αλλά δεν είναι στόχοι που υπαγορεύονται από την καπιταλιστική μας οικονομικό - κοινωνική διάρθρωση! Παραδείγματος χάριν ένας από τους μελλοντικούς μου στόχους είναι να μάθω γιαπωνέζικα.. Ή να επισκεφτώ το Ιράν… Ή να μάθω να παίζω νέι.. Από κει και πέρα ότι και να μου συμβεί είναι ήπια καλοδεχούμενο. Μου αρέσει η στάση εκείνων των πολύ παλιών γεωργών που οι μεταβολές του καιρού δεν τους προκαλούν καμία έκπληξη. Αυτοί κάνουν απλά την δουλειά τους.

Κλείνοντας θα ήθελα να προτείνετε στους αναγνώστες μας το αγαπημένο σας βιβλίο.

Αυτή την περίοδο το Βιβλίο της Ανησυχίας του Πεσσόα.

Σας ευχαριστώ πολύ.

Και γω!

Βιογραφικό 

Ο Φώτης Δούσος γεννήθηκε στις Σέρρες το 1980. Σπούδασε θεατρολογία στο Τμήμα Θεάτρου, Σχολή Καλών Τεχνών στο Α.Π.Θ.

Την περίοδο 2005-2008 εργάστηκε ως θεατροπαιδαγωγός σε σχολεία Α΄βάθμιας Εκπαίδευσης

Είναι από τα ιδρυτικά μέλη του συγκροτήματος «Δάρνακες» με τους οποίους έχει ηχογραφήσει τρεις δίσκους (Virgo, 2005, AnoKato Records, Libra – Το Προξενιό της Αντιγόνης, 2010, Παρουσία Records -  Scorpio, 2013, ανεξάρτητη παραγωγή) και έχει κάνει πολλές συναυλίες σε Ελλάδα και εξωτερικό.

http://darnakes.bandcamp.com/

Το 2009 ίδρυσε μαζί με τον Αλέξη Ράπτη και την Φένια Μάγιου την θεατρική ομάδα Hippo που δραστηριοποιείται στον χώρο του παιδικού θεάτρου και του εκπαιδευτικού Δράματος.

http://hippotheatregroup.wordpress.com/
Από τις εκδόσεις Σαΐτα κυκλοφορεί το βιβλίο του Χίμαιρα μικρά διηγήματα για μεγάλους και μπορείτε να το κατεβάσετε από εδώ :  http://www.saitapublications.gr/2012/11/ebook.10.html  

*Η συνέντευξη με τον συγγραφέα Φώτη Δούσο δημοσιεύτηκε στο Λογοτεχνικό Ταξίδι (http://logotaxidi.blogspot.com/2013/07/blog-post_8.html) στις 08.07.2013