Ναύπακτος | μικρό οδοιπορικό

Δεν ήταν στα σχέδιά μας αυτό το ταξίδι στη Ναύπακτο. Ξαφνικά έπεσε στο τραπέζι η ιδέα και, χωρίς πολλή σκέψη, επιβιβαστήκαμε στο αυτοκίνητο. Λίγες ώρες αργότερα μπαίναμε στο πανέμορφο Ενετικό λιμάνι. Το μεσημέρι δεν είχε φτάσει ακόμα. Μια βάρκα διέσχιζε τα ήρεμα νερά, σιωπηλά. Λες και όλοι οι ήχοι είχαν εξαφανιστεί. Μόνο η ομορφιά της πόλης, χτισμένη αμφιθεατρικά και αγκαλιασμένη από πεύκα, υπήρχε. 

   Κοιτάζοντας τη θέα σκέφτομαι τις μάχες που άφησαν εδώ το αποτύπωμά τους, την ιστορία που έχει γραφτεί εδώ, την ιστορία που κουβαλούν αυτά τα χώματα, αυτή η πόλη. Στο επίκεντρο η ναυμαχία της Ναυπάκτου, που πραγματοποιήθηκε τον Οκτώβριο του 1571. Ο στόλος των Τούρκων γνώρισε την καταστροφή, ενώ και οι απώλειες για τους Έλληνες ήταν τεράστιες. Στη συγκεκριμένη ναυμαχία πήρε μέρος, ως μέλος ισπανικού πλοίου, ο διάσημος συγγραφέας Μιγκέλ ντε Θερβάντες. Στη μάχη αυτή έχασε το αριστερό του χέρι. Η παρουσία του τιμάται με άγαλμα στην πόλη.

   Ψηλά το κάστρο της πόλης, με ρίζες που φτάνουν στην προϊστορική εποχή, στέκει αγέρωχο στον χρόνο και προσφέρει μία από τις ωραιότερες θέες στον Κορινθιακό.

   Αργά το απόγευμα, καφές στον πεζόδρομο της παραλίας του Γριμπόβου. Βόλτα, φαγητό στη σκιά των αιωνόβιων πλατανιών και ύστερα μπάνιο στα γαλάζια νερά με φόντο τη γέφυρα Ρίου–Αντιρρίου, η κατασκευή της οποίας κράτησε πολλά χρόνια αλλά τελικά έγινε πραγματικότητα. Μαζί με το όραμα του Χαρίλαου Τρικούπη. Το ηλιοβασίλεμα από αυτό το σημείο δύσκολα περιγράφεται με λέξεις.

«Γλιστρά η δύση πάνω στα νερά,

Τα βάφει με φεγγάρι και σιωπή,

Και από την παραλία τα βλέμματα των μαρτύρων

Προσπαθούν να ρουφήξουν κάτι από τη γαλήνη

Να ηρεμήσει η ψυχή τους», σημειώνω στο τετράδιό μου.

   Το βράδυ το περάσαμε στην παραλία με γέλια, ιστορίες και βόλτες στον πεζόδρομο. Διαμονή μιας νύχτας σε ένα ξενοδοχείο εκεί κοντά. Απλό, λιτό, ίσα που να μας ξεκουράσει. Την επόμενη μέρα, μπάνιο στα δροσερά νερά και αναχώρηση.

   Κατά την επιστροφή, μικρή στάση στον Ιερό Ναό Αγίας Τριάδας – Παναγίας Χιλιαδιώτισσας & Αγίων Αποστόλων, στο γραφικό λιμανάκι της Χιλιαδούς. Ξεκούραση, φωτογραφίες δίπλα στις μικρές βάρκες των ψαράδων. Ξεχώρισα μία που την έλεγαν «Ευτυχία». Κάπως μου ταίριαξε εκείνη τη στιγμή. Γρήγορα αφήσαμε πίσω μας το λιμανάκι και κατευθυνθήκαμε για μπάνιο στην ομώνυμη παραλία, η συνολική έκταση της οποίας ξεπερνά τα δύο χιλιόμετρα. Άμμος, ομπρέλες, κόσμος με χαλαρή διάθεση· μοιάζει να έχει ξεχάσει τις έννοιες και τα προβλήματα και να απολαμβάνει το γαλάζιο της θάλασσας, την ομορφιά της φύσης γύρω του.

   Όλη αυτή την ομορφιά κράτησα κι εγώ μέσα μου από αυτό το σύντομο ταξίδι, μέσα μου και σε αυτές τις λέξεις.  Να μου θυμίζουν. Να μου κρατούν συντροφιά μέχρι τον επόμενο τόπο που θα επισκεφτώ και που θα ξεκουράσει την ψυχή μου.

*Ναύπακτος, 10-11 Ιουλίου 2012