ΚΙ ΑΣ ΠΕΦΤΕΙ ΒΡΟΧΗ | ΠΟΙΗΜΑ

Στήνω παράσταση κρυφή

στης νύχτας τα σκοτάδια.

Ανοίγω αυλαία βιαστικά,

μα η πλατεία άδεια.

Στα μάτια έρχεται βροχή

κι η θλίψη ξημερώνει.

Στα χείλη κάθεται κραυγή,

που μαρτυρά πως λιώνει.

Δίνω ερμηνεία δυνατή,

μα ψάχνω τα σημεία,

μήπως το σώμα σου φανεί

κι αλλάξει την πορεία.

Μα πάλι η μέρα πρόλαβε

κι έριξε αυλαία.

Το σκηνικό ξεθώριασε,

και πάντα η ίδια θέα.

Αρρωστημένη μου ψυχή,

ποτέ δεν ησυχάζεις,

με παραστάσεις από το χθες

ζεις για να υπάρχεις.

Πίσω δε θα γυρίσει,

κι ας πέφτει βροχή ακόμα.