Οι μέρες του φωτός | κριτική δίσκου

Σχεδόν πέντε χρόνια μετά την πρώτη τους συνεργασία (Εν λευκώ, 2007) και μετά από μια σειρά μεγάλων επιτυχιών που σημάδεψαν τα μουσικά δρώμενα της χώρας (Σ’ έχω βρει και σε χάνω, Το μέτρημα, Κοίτα εγώ) το τρίδυμο Μποφίλιου - Καραμουρατίδης – Ευαγγελάτος κυκλοφόρησαν τη νέα τους δισκογραφική δουλειά με τον αισιόδοξο τίτλο «Οι μέρες του φωτός» το οποίο είναι και το τραγούδι που ακούσαμε πρώτο στα ραδιόφωνα της χώρας. Ο δίσκος που κυκλοφόρησε αρχές Ιουνίου από την δισκογραφική εταιρεία Sony Music περιλαμβάνει δώδεκα καινούργια τραγούδια και είναι χωρισμένος σε δυο μέρη.

Το πρώτο μέρος φέρει τον τίτλο «Οι μέρες του φωτός». Σε αυτό οι συντελεστές μας παρουσιάζουν κοινωνικές και ερωτικές ιστορίες ντυμένες με ηλεκτρικές και σύγχρονες μελωδίες. Την αυλαία ανοίγει το τραγούδι που έδωσε και τον τίτλο στο δίσκο «Οι μέρες του φωτός» το οποίο σε γεμίζει αισιοδοξία για το αύριο (Έρχονται οι μέρες του φωτός // οι μέρες του φωτός // Μια εποχή τελειώνει // μια εποχή τελειώνει…). Ακολουθεί το «Έτσι είναι αυτά» το οποίο σίγουρα τους επόμενους μήνες θα είναι κολλημένο στις ραδιοφωνικές λίστες. Στο «Δωμάτιο» που παίρνει τη σκυτάλη, ακούμε την πιο σύγχρονη εκδοχή του ταλέντου των δημιουργών. Τέταρτο τραγούδι (και για εμένα το καλύτερο) του πρώτου μέρους είναι το «Συνέχεια στα όρια». Λάτρεψα από το πρώτο άκουσμα την ερμηνεία της Μποφίλιου σε αυτό το τραγούδι, που φτάνει βαθιά στην ψυχή για να μας αφηγηθεί μια σύγχρονη ιστορία. «Τις τελευταίες μέρες μου // θα τις ρίξω στη θάλασσα // νιώθω λες και μεγάλωσα // για να βρεθώ με 'κεινη» μας τραγουδά στη συνέχεια η ερμηνεύτρια. Τραγούδι – απολογισμός ζωής που συναγωνίζεται το προηγούμενο στην καρδιά μου. Αυλαία στο πρώτο μέρος ρίχνει ο  ατμοσφαιρικός και νοσταλγικός «Μονόλογος».

Το δεύτερο μέρος του δίσκου υπό τον τίτλο «Το πέρασμα των μάγων» κινείται σε νοσταλγικά μονοπάτια και σε πιο λυρικούς δρόμους κάτι που γίνεται αντιληπτό από το πρώτο τραγούδι με τον τίτλο «Δεμένη». «Μια Κυριακή απόγευμα Αγίου Κωνσταντίνου // Σαν όνειρο την είδες μικρό περαστικό // Και φύσηξε ένας άνεμος από παλιές σημύδες // Καθώς σε προσπερνούσε στο μαύρο της παλτό» το πρώτο τετράστιχο από τον «Γλάρο» που κατά τη γνώμη μου είναι ένα τραγούδι στο οποίο ακούμε την εξέλιξη των δημιουργών. Ακολουθεί ο «Λοχαγός Έρωτας» εξαιρετικό τραγούδι που το απογειώνει η συμμετοχή του  Αλκίνοου Ιωαννίδη. Στο «Ας βρέχει» βιώνουμε μιαν αγάπη πάνω από την αγάπη και στο «Η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει» βιώνουμε την απώλεια. Και στα δυο αυτά τραγούδια η Μποφίλιου μας χαρίζει σπουδαίες ερμηνείες. Φινάλε του δεύτερου μέρους (και του δίσκου) το ερωτικό και βαθιά συγκινητικό «Εγώ μεγάλωνα για σένα».

Με λίγα λόγια «Οι μέρες του φωτός» είναι ένας εξαιρετικός δίσκος! Ο Ευαγγελάτος γράφει με τον δικό του, μοναδικό  τρόπο δώδεκα καινούργιες ιστορίες που ακουμπάνε την ψυχή μας. Ο Καραμουρατίδης στα καλύτερά του, ντύνει με υπέροχες μελωδίες τις ιστορίες. Η Μποφίλιου άλλοτε δυναμική και άλλοτε εύθραυστη ξέρει να δίνει ζωή στις λέξεις και στις νότες και ίσως αυτό την κάνει μια σπουδαία ερμηνεύτρια που σίγουρα θα μας απασχολεί για πολλά χρόνια.

Κλείνοντας, αν έπρεπε να διαλέξω (με μεγάλη δυσκολία) τις τρεις καλύτερες στιγμές του δίσκου αυτές θα ήταν:

1.     Συνέχεια στα όρια

2.     Η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει

3.     Εγώ μεγάλωνα για σένα.

Καλή ακρόαση

Χάρης Γαντζούδης