Μια φωτογραφία και κάποιες αναμνήσεις | διήγημα | Microstory.gr
Δεν πέρασαν ούτε οχτώ χρόνια και η μελαγχολία της γυναίκας μεγάλωσε. Μπήκε στο σπίτι με μάτια κατακόκκινα, υποβασταζόμενη από δύο άντρες. Πλησίασε το αγοράκι και με τρεμάμενη φωνή του είπε «Ο μπαμπάς έφυγε. Είναι άγγελος στον ουρανό». Κι εκείνο έμεινε ακίνητο. Μιλιά δεν έβγαλε. Μόνο που προσπαθούσε να καταλάβει γιατί όλος αυτός ο κόσμος φωνάζει και οδύρεται. Είναι τόσο κακό να γίνει κάποιος άγγελος; Βγήκε στον κήπο και έκοψε ένα λευκό τριαντάφυλλο. Πλησίασε το ασάλευτο σώμα του πατέρα του και ακούμπησε απαλά το τριαντάφυλλο στο μέρος της καρδιάς ενώ μια φωνούλα μέσα του έλεγε «Καλό ταξίδι μπαμπά μου…».
Ο ήλιος δεν είχε κάνει ακόμα την εμφάνισή του στον ουρανό. Η γυναίκα πλησίασε και φίλησε το αγοράκι της που τώρα ήταν έτοιμο να της φύγει και να ανοίξει τα φτερά του. «Να προσέχεις» του είπε. Εκείνο της χαμογέλασε γλυκά. Κούμπωσε το μπουφάν του και με ένα σάλτο βρέθηκε στον κήπο. Τα παπούτσια του γέμισαν νερά από την πρωινή δροσιά που μούσκευε το χώμα. Δεν τον ένοιαζε. Το μόνο που ήθελε ήταν να ξεκινήσει τη ζωή του.
Ο ήχος από το ξυπνητήρι σήμανε την έναρξη μιας καινούργιας μέρας. Σηκώθηκε από το κρεβάτι του και άνοιξε τα παντζούρια. Το φοιτητικό δωμάτιο πλημμύρισε με το φως του ήλιου. Στο διπλανό μπαλκόνι μια μικρόσωμη κοπέλα απολάμβανε τον καφέ της. Τα βλέμματά τους συναντήθηκαν. Του χαμογέλασε πρώτη προκαλώντας του κάποια αμηχανία. Την καλημέρισε. Ένας σμήνος χελιδονιών στον ουρανό σηματοδοτούσε τον ερχομό της άνοιξης ενώ το σφίξιμο στην καρδιά και των δύο τον ερχομό του έρωτα.
Μέσα Αυγούστου. Οι παραλίες του Αιγαιοπελαγίτικου νησιού ήταν πλημμυρισμένες με τουρίστες. Το νέο ζευγάρι, καθισμένο πλάι – πλάι απολάμβανε τη θέα του ηλιοβασιλέματος που έβαφε τη θάλασσα στο χρώμα του χρυσού. Η κοπέλα ανασηκώθηκε από την ξαπλώστρα και με το χέρι της σχημάτισε μια καρδιά στην υγρή άμμο. «Για πάντα;» τη ρώτησε το αγόρι. Εκείνη δεν απάντησε. Μόνο τον κοίταξε. Το κύμα που έφτασε με ορμή μέχρι την παραλία, έσβησε την καρδιά δίνοντας την απάντηση.
Νύχτα. Ησυχία. Μια ανάγκη πρόβαλε. Ήθελε να γράψει. Να βάλει σε τάξη τις σκέψεις του. Πήρε το μολύβι του και άρχισε να γεμίζει τις λευκές σελίδες του τετραδίου. Μέχρι το πρωί είχε γεμίσει αρκετές μα βρισκόταν όλες στο πάτωμα τσαλακωμένες. Είχε τόσα πολλά μες το μυαλό του μα δεν ήξερε πώς να αρχίσει…
Πίσω στο πατρικό. Το μικρό αγόρι είχε μεγαλώσει αρκετά. Από το μισόκλειστο παράθυρο εισέβαλε στο δωμάτιο ο αέρας του Φθινοπώρου και άρχισε να χορεύει με την κουρτίνα. Το γυμνό κορμί του ανατρίχιασε από την απαλή ψύχρα που άρχισε να το τυλίγει. Τράβηξε το σεντόνι. Κουλουριάστηκε. Δεν ήθελε να σηκωθεί. Ήταν μόνος. Η μητέρα του είχε γίνει και αυτή άγγελος στον ουρανό. Ο συνεχόμενος όμως ήχος από το εκκρεμές του ρολογιού στον απέναντι τοίχο τον έκανε να σηκωθεί από το κρεβάτι. Κάθισε στο γραφείο του και άναψε τσιγάρο. Ήταν ανήσυχος. Ξαφνικά άρχισαν να ξεπηδάνε από το μυαλό του αναμνήσεις. Τράβηξε μια λευκή σελίδα και άρχισε να γράφει την ιστορία του. Λες και ξαφνικά τον αγάπησαν οι λέξεις και του παραδίνονταν δίχως αντίσταση. Όταν τελείωσε ένιωθε ευτυχισμένος. Όλα βρισκόταν εκεί : Έρωτες, απογοητεύσεις, θάλασσες, αμμουδιές, καλοκαίρια, χειμώνες, μοναξιά. Όλα όσα φανέρωναν πως είχε ζήσει. Πήρε το κουτί όπου η μητέρα του φιλούσε τις αναμνηστικές φωτογραφίες. Δίπλωσε προσεκτικά της σελίδες και τις έκλεισε μαζί με τις άλλες αναμνήσεις. Δίχως να το καταλάβει χαμογέλασε και με ένα παρατεταμένο χασμουρητό επέστρεψε στο κρεβάτι του. Μέχρι να τον πάρει ο ύπνος το χαμόγελο δεν είχε σβήσει από τα χείλη του. Έμεινε εκεί. Για πάντα.
*Το διήγημα με τίτλο "Μια φωτογραφία και κάποιες αναμνήσεις" δημοσιεύτηκε στο Microstory.gr στις 18.04.2013
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου